Page 14 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 14
20 l พ ร ะ จั น ท ร์ ซ่ อ น ห า
ไม่ได้
ทว่าจุดจุดนั้นเล็กยิ่งกว่าหัวเข็มหมุด และหญิงสาวไม่รู้ว่ามันเป็นเรือ
ของหน่วยกู้ภัยจริงหรือไม่ หรือแค่คิดอุปาทานไปเอง
บางทีเธอควรจะพยายามว่ายน�้าออกไปพิสูจน์มากกว่าทนนั่งนิ่งๆ รอ
ความตายอยู่อย่างนี้
แต่จู่ๆ เสียงหวานใสของแอร์โฮสเตสสาวก็ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้
เหมือนดังแทรกเข้ามาในห้วงความคิด และดูท่าคนพูดจะเจาะจงพูดกับเธอ
เป็นพิเศษ เพราะพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นดวงตาของฝ่ายนั้นจับจ้องอยู่ก่อนแล้ว
“ฉันรู้ว่าคุณอยากออกไปจากที่นี่มากแค่ไหน แต่คุณต้องรอก่อน”
“รอถึงเมื่อไหร่ล่ะ”
ถามเพราะเกาะร้างแห่งนี้ไม่มีทั้งน�้าจืดและอาหาร มิหน�าซ�้าทะเลตรง
หน้ายังเต็มไปด้วยหินโสโครก กว่าหน่วยกู้ภัยจะเดินทางมาถึง ทุกคนที่นี่
อาจจะตายไปแล้วก็ได้...หรือถ้ามีคนรอดชีวิต...คนคนนั้นก็คงไม่ใช่เธอ
เพราะใครคนหนึ่งเคยบอกว่าเธอไม่มีทักษะในการเอาตัวรอดในป่าหรือเวลา
คับขันแม้แต่นิดเดียว ขณะเดียวกันค�าถามของเธอก็ท�าให้คนถูกถามนิ่งขึง
ไปชั่วขณะ ฝ่ายนั้นหลับตานิ่งอึดใจหนึ่ง ก่อนลืมตามองสบตากับเธอแล้ว
เอ่ยเสียงจริงจังออกมาว่า
“เมื่อเทพเจ้าแห่งท้องทะเลยอมช่วยปัดเป่าโชคร้ายของพวกเราออก
ไป”
ค�าตอบของฝ่ายนั้นท�าให้หญิงสาวอ้าปากค้างอย่างคิดไม่ถึง และ
กะพริบตาถี่ๆ หลายครั้ง ก่อนเค้นเสียงออกมาว่า
“คุณล้อเล่นใช่ไหม”
“ฉันพูดจริงๆ ค่ะ” แอร์โฮสเตสสาวยืนยันเสียงขรึม “ฉันเคยได้ยิน
มาว่า ชาวเกาะแถวนี้เชื่อว่าถ้าได้เล่าความลับของตัวเองออกมาให้เทพแห่ง
ท้องทะเลฟัง แล้วโชคร้ายก็จะหายไป”
“ความลับ!” ลายรุ้งที่ฟังอยู่พูดคล้ายส�าลักออกมาเป็นคนแรก
