Page 9 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 9
อุ ม า ริ ก า ร์ l 15
ปี่มีขลุ่ยท�าให้ผู้คนลุกฮือและบ้าคลั่งด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง
“ไม่นะ ฉันยังไม่อยากตาย ฉันกับลูกอยากกลับบ้าน” ใครบางคน
กรีดเสียงร้องโหยหวนขึ้นโดยมีเสียงเด็กร้องไห้จ้าดังตามมา
คงเป็นเด็กที่เธอได้ยินเสียงเมื่อครู่นี้
“ผมด้วย ผมก�าลังจะแต่งงาน ผมไม่ยอมให้เจ้าสาวผมเป็นม่าย
ขันหมากหรอก ผมไม่ยอม ผมจะไปจากที่นี่”
ชายหนุ่มอีกคนตะโกนขึ้น ท�าให้คนส่วนมากเริ่มส่งเสียงเห็นพ้องต้อง
กันจนฟังไม่ได้ศัพท์ อุปาทานหมู่ท�าให้เขาเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นยิ่งกว่าเดิม เพราะ
คราวนี้ฝ่ายนั้นทั้งโวยวายทั้งชี้มือชี้ไม้ไปทางทะเลด�ามืดเวิ้งว้างอย่างมีความ
หวัง
“พวกคุณเห็นแสงไฟที่กลางทะเลโน่นไหม ผมว่าจะต้องเป็นเรือกู้ภัย
มาช่วยพวกเราแน่ๆ เราว่ายน�้าไปหาพวกเขากันเถอะ”
คนหลายคนหันไปทางทิศที่ฝ่ายนั้นชี้ไป รวมถึงเธอด้วย
“งั้นฉันไปด้วย ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฉันไม่อยากตายเหมือนคน
พวกนั้น”
สาวใหญ่คนเดิมประกาศก้องก่อนตวัดสายตามองไปทางด้านขวามือ
ของเธออย่างชิงชัง ท�าให้หญิงสาวเหลือบมองตามแล้วก็ขนลุกเกรียวตั้งแต่
ท้ายทอยลงไป
เห็นเงาตะคุ่มๆ นอนเรียงกันเป็นแถวยาวอยู่บนพื้นทราย ด้านบนมี
ทางมะพร้าววางสุมไว้กันอุจาดตา เลยรู้โดยไม่ต้องมีใครบอกว่าเงาเหล่านั้น
จะต้องเป็นร่างไร้วิญญาณของบรรดาผู้โดยสารที่เสียชีวิตแน่ๆ นึกถึงตรงนี้
ก็รู้สึกเหมือนได้กลิ่นเหม็นเน่าลอยมาตลบอบอวลอยู่ตรงปลายจมูกจนเผลอ
ถอยหนี ขณะเดียวกันค�าพูดของสาวใหญ่ก็ท�าให้คนหลายคนลุกฮือขึ้น
พร้อมส่งเสียงสนับสนุนไม่ขาดสาย
พวกเขายังไม่อยากตาย!
พวกเขาอยากออกไปจากเกาะร้างนี่!
