Page 8 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 8
14 l พ ร ะ จั น ท ร์ ซ่ อ น ห า
ไฟงั้นหรือ...
ไฟทั้งๆ ที่ทุกอย่างเปียกชื้นเช่นนี้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร หรือเธอ
จะตาฝาด
แต่เสียงไม้ปะทุดังเปรี๊ยะดังมาเข้าหู กับสะเก็ดไฟที่ปลิวขึ้นในอากาศ
เป็นระยะเมื่อลมกระโชกแรง ทั้งยังกลิ่นควันฟืนซึ่งกรุ่นมาแตะจมูกท�าให้
หญิงสาวพบว่าสิ่งที่เห็นไม่ใช่ภาพลวงตา เมื่อเพ่งมองดีๆ ก็พบว่ากองไฟ
แต่ละกองมีคนนั่งอยู่บ้างแล้ว ดูท่าพวกเขาคงไม่ได้รับบาดเจ็บฉกรรจ์
เหมือนคนที่อยู่ใต้ชะง่อนหินแห่งนี้
น่าจะดีกว่าถ้าเธอจะไปอยู่ที่นั่น
อย่างน้อยก็จะได้ขับไล่ความหนาวเหน็บที่กัดกินไปถึงหัวใจ ทั้งยังได้
ไปพ้นจากสภาพชวนสังเวชและน่าสลดใจเหล่านี้
ไม่เช่นนั้นคนต่อไปที่จะลงไปนอนกรีดร้องร�่าไห้ เพราะควบคุมสติ
ไม่อยู่อาจจะเป็นเธอก็ได้
และการได้นั่งพักสักพักอาจท�าให้มีเรี่ยวแรงดีขึ้น จากนั้นค่อยไปช่วย
นายแพทย์หนุ่มผู้นั้นท�าแผลคนอื่นๆ
บอกตัวเองเช่นนั้น พร้อมกับพบว่าการจะก้าวเท้าออกไปแต่ละก้าว
นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย เพราะพื้นทรายร่วนซุยจนเหมือนจะดึงดูดให้ร่างเธอจม
หายลงไปในเวลาแค่เสี้ยวนาที มิหน�าซ�้าเรี่ยวแรงที่จะต้านทานกับแรงดึงดูด
นั้นก็ดูจะหดหายไปหมด เลยต้องใช้เวลาอยู่นานกว่าจะชักเท้าแต่ละข้างขึ้น
มาได้
เธอเพิ่งก้าวออกไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายคล้ายคน
ขาดสติของสาวใหญ่คนหนึ่งดังขึ้นพร้อมตะโกนถามค�าถามที่ไม่มีใครตอบ
ได้ว่า
“นี่มันนานแล้วนะ ที่เราต้องติดอยู่บนเกาะร้างบ้าๆ นี่ ท�าไมยังไม่มี
ใครมาช่วยเราอีก...พวกเราต้องตายอยู่ที่นี่ใช่ไหม...”
ค�าถามของฝ่ายนั้นเปรียบได้กับระเบิดลูกใหญ่ที่ถูกโยนลงมาโดยไม่มี
