Page 10 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 10
16 l พ ร ะ จั น ท ร์ ซ่ อ น ห า
แต่ก่อนที่ทั้งหมดจะได้วิ่งลงทะเลที่มืดมิดตรงหน้า ทะเลซึ่งเห็นเพียง
เกลียวคลื่นขาวโพลนตาซัดสาดกระแทกเข้าหาโขดหินบริเวณชายหาดอย่าง
บ้าคลั่ง เสียงแหลมสูงของอะไรบางอย่างก็ดังแหวกเสียงคลื่นซัดขึ้น
ปรี๊ด!
มันท�าให้ทุกคนชะงักกึก และพร้อมใจกันหันไปมองทางต้นเสียงเป็น
ตาเดียว
แอร์โฮสเตสสาวสวยในชุดสีชมพูสดใสซึ่งหญิงสาวรู้สึกคลับคล้าย
คลับคลาว่าเป็นคนที่ชี้ทางให้เธอกับผู้โดยสารคนอื่นๆ วิ่งออกจากเครื่องบิน
ก่อนมันจะระเบิดใหญ่อีกหนหลังจากตกกระแทกพื้นนั่นเอง
ฝ่ายนั้นเก็บนกหวีดอย่างเรียบร้อยและรวดเร็วจนมองแทบไม่ทันว่า
เอาไปไว้ตรงไหน จากนั้นก็คลี่ยิ้มอ่อนๆ ออกมาพร้อมกล่าวด้วยน�้าเสียง
อ่อนหวานนุ่มนวลว่า
“ฉันเข้าใจดีค่ะ ว่าพวกคุณวิตกและหวาดกลัวกันขนาดไหน แต่
ตอนนี้เราต้องรวมกันอยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เพราะถ้ากระจัดกระจายกันไป
หน่วยกู้ภัยจะช่วยเหลือล�าบาก”
“แต่ฉันไม่อยากรออีกแล้ว ฉันไม่อยากรอแล้วได้ยินไหม” หญิงสาว
แม่ลูกอ่อน ที่อุ้มลูกชายวัยราวสองขวบซึ่งใบหน้าเกรอะกรังมีคราบน�้าตา
มอมแมม ประกาศด้วยท่าทางถมึงทึงและพร้อมจะวิ่งลงทะเลไปกับลูกน้อย
ได้ทุกเมื่อ “ลูกของฉันทั้งไข้ขึ้น ทั้งแขนหัก และไม่มีอะไรกิน น�้าสะอาดสัก
หยดก็ไม่มีชงนมให้แก แล้วเธอจะให้ฉันรอไปถึงไหน ต่อให้ต้องไปตาย ฉัน
ก็จะไปจากที่นี่” พูดไปคนพูดก็เสียงสั่นเครือด้วยความเจ็บปวดและสะเทือน
ใจไปด้วย
“เชื่อฉันเถอะค่ะ รออยู่ที่นี่ก่อน พอพรุ่งนี้เช้าก็จะมีคนมาช่วยพวก
เรา”
แอร์สาวพูดเสียงอ่อนโยน พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะบ่าหญิงแม่ลูก
อ่อนคล้ายจะปลอบประโลม ท�าให้ได้ผลอย่างน่าอัศจรรย์ ทีท่าแข็งขืนของ
