Page 22 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 22
28 l พ ร ะ จั น ท ร์ ซ่ อ น ห า
คิ้วหนาเป็นปื้นเลิกขึ้นนิดๆ เหมือนไม่เชื่อหู และเหมือนได้ยินเสียง
ทุ้มกังวานพึมพ�าออกมา
“ใจถึงเสียด้วย”
“แล้วคุณจะให้ฉันท�างานไหมล่ะจ๊ะ” เธอสั่งตัวเองให้นิ่งเฉยกับการ
ค่อนแคะของอีกฝ่าย และมุ่งหน้าค้นหาค�าตอบเร็วที่สุด
“ฉันก็อยากให้งานเธอท�าอยู่หรอกนะ แต่ทางเราจะมั่นใจได้ยังไง ว่าที่
เธอมาสมัครงานที่ไร่นี่ เพราะอยากได้งานท�าจริงๆ ไม่ใช่เพราะอย่างอื่น”
“คุณพูดอะไรจ๊ะ ฉันไม่เข้าใจ”
หญิงสาวถามเสียงตื่นพร้อมบังคับนิ้วมือตัวเองไม่ได้ มันขยับยุกยิก
ไปมา ท�าให้เขนเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ขณะที่ภาสันต์มองมาด้วยสายตา
แปลกๆ เหมือนจะขบขันกับท่าทางตื่นกลัวของเธอ และเป็นฝ่ายตอบแทน
เขนว่า
“ที่พี่เขนพูดแบบนั้น เพราะมีคนโง่หลายคน เข้ามาสมัครขอท�างาน
ที่นี่ก็เพราะอยากเข้ามาสืบความลับในไร่นี้ หรือไม่อย่างนั้นก็ท�าตัวเป็นสายสืบ
ให้ใครบางคน และ...เขาคิดว่าเธออาจจะเป็นหนึ่งในนั้น”
ข้อกล่าวหาของอีกฝ่ายตรงกับความจริงเสียจนเธอปฏิเสธแทบไม่ทัน
หญิงสาวเลยต้องฝืนเล่นละครครั้งใหญ่ในชีวิต ด้วยการท�าท่าตกใจอย่าง
ที่สุด แล้วร้องโวยวายออกมาว่า
“โอย ฉันไม่โง่ก็จริง แต่ฉันก็เป็นนักสืบหรือสายลับกับใครเขาไม่ได้
หรอกจ้ะ ที่ฉันมาที่นี่ก็เพราะอยากท�างานจริงๆ”
“ถ้าอยากหางานท�าแล้วท�าไมเธอถึงต้องมาไกลถึงสุดเขตประเทศไทย
แบบนี้ด้วย ที่กรุงเทพฯ สุพรรณ กาญจนบุรี หรือนครปฐม ก็น่าจะมีคน
อยากจ้างเธอบ้างนะ” นายเคราครึ้มโรคจิตตั้งค�าถามขึ้น
“ฉันเคยท�างานแถวๆ บ้านมาหมดแล้วจ้ะ ไม่ว่าจะเป็นรับจ้างตัดอ้อย
ที่เมืองกาญจน์ ท�างานโรงงานปลากระป๋องที่นครปฐม หรือเป็นแม่บ้านใน
กรุงเทพฯ เลยเบื่อไม่อยากกลับไปท�าอีกและคิดว่ามาหางานท�าทางเหนือดู
