Page 67 - พระจันทร์ซ่อนหา
P. 67
อุ ม า ริ ก า ร์ l 73
โกลาหลครั้งใหญ่ได้อุบัติขึ้น
ปลาช่อนขนาดเท่าแขนที่ดิ้นพล่านตรงเท้าท�าให้เต็มดวงตกใจจนร้อง
กรี๊ด เธอขยับตัวหนี และพบว่าไม่เพียงแต่ไม่มีที่ไป ทว่ากลับเซผงะหงายไป
ข้างหลังอีกด้วย
เสี้ยวนาทีนั้นหญิงสาวคิดว่าคงได้ลงไปนั่งจับกบในกะละมังปลาเสีย
แล้ว แต่กลายเป็นว่าท่อนแขนแข็งแรงของคนตรงหน้าเอื้อมมาเกี่ยวเอว
อ้อนแอ้นของเธอไว้ได้อย่างเฉียดฉิว แต่ความตกใจกับนิสัยที่ติดตัวแก้ไม่
หายท�าให้นิ้วของเธอขยับยุกยิกจนโทรศัพท์ในมือหล่นต๋อมลงไปในกะละมัง
ปลาต่อหน้าต่อตา
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ แม่ตัวดี”
ได้ยินเสียงทุ้มงึมง�าข้างหู ก่อนที่เขาจะปลดวงแขนออกไป แต่เต็ม-
ดวงไม่ทันได้ต่อล้อต่อเถียงด้วยเพราะมัวแต่มองเป๋งไปที่โทรศัพท์มือถือซึ่ง
หล่นน�้าตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เพราะทั้งโกรธและเสียดาย
ผสมปนเปกันจนแยกไม่ออก
จากหางตาเห็นเหมือนเขนส่ายหน้า แล้วเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมาจาก
ฝูงปลาที่แออัดยัดทะนานกันอยู่ เขาเช็ดมันกับเสื้อแจ็กเกตที่สวมอยู่ แล้ว
กดปุ่มต่างๆ เพื่อส�ารวจการท�างานของโทรศัพท์อยู่อึดใจหนึ่งก่อนบอกเธอ
ว่า
“ดับสนิท เดี๋ยวฉันจะลองหาคนซ่อมให้ แต่ถ้าค่าซ่อมมันแพงนัก ฉัน
แนะน�าว่าให้ไปซื้อใหม่ดีกว่า”
เต็มดวงฟังแล้วอยากร้องไห้
ไม่ใช่แค่เสียดายเงินหรอก แต่เป็นเพราะเสียดายข้อมูลทั้งหมดที่
เมืองแมนส่งมาให้ ทั้งเรื่องเมนูอาหารนับจากนี้ไปอีกหนึ่งสัปดาห์ วิธีค�านวณ
ปริมาณของสดที่ต้องซื้อ รวมถึงเคล็ดลับเด็ดส�าหรับแต่ละเมนูอีก
เรียกได้ว่าถ้าไม่มีข้อมูลของเพื่อนสนิท เธอต้องตายคาเขียงแน่ๆ
แต่ก่อนตาย ขอด่านายโรคจิตนี่ให้สาแก่ใจก่อนเถอะ
