Page 127 - ภาษาไทย ม.ปลาย
P. 127
ห น า | 127
การสรางคําขึ้นใชในภาษาไทย
การสรางคําในภาษาไทยมีหลายวิธี ทั้งวิธีเปนของเราแทๆ และวิธีที่เรานํามาจากภาษาอื่น วิธีที่เป
นของเราไดแก การผันเสียงวรรณยุกต การซ้ําคํา การซอนคําและการประสมคํา เปนตน สวนวิธีที่นํามา
จากภาษาอื่น เชน การสมาส สนธิ การเติมอุปสรรค การลงปจจัยดังจะไดกลาวโดยละเอียดตอไปนี้
1. การผันเสียงวรรณยุกต วิธีการนี้วรรณยุกตที่ตางออกไปทําใหไดคําใหม
เพิ่มขึ้น เชน
เสือ เสื่อ เสื้อ
นา นา นา
นอง นอง นอง
2. การซ้ําคํา คือการสรางคําดวยการนําเอาคําที่มีเสียงและความเหมือนกันมาซ้ํากันเพื่อเปลี่ยน
แปลงความหมายของคําแตกตางไปหลายลักษณะคือ
2.1 ความหมายคงเดิม เขาก็ซนเหมือนเด็กทั่วๆ ไปลูกยังเล็กอยาใหนั่งริมๆไมปลอดภัย
2.2 ความหมายเดนชัดขึ้น หนักขึ้นหรือเฉพาะเจาะจงขึ้นกวาความหมายเดิม
สอนเทาไหรๆ ก็ไมเชื่อ กินอะไรๆ ก็ไมอรอย
บางคําตองการเนนความของคําใหมากที่สุดก็จะซ้ํา 3 คําดวยการเปลี่ยนวรรณยุกตของ
คํากลาง เชน ดีดี๊ดี บางบางบาง รอรอรอ หลอลอหลอ เปนตน
2.3 ความหมายแยกเปนสัดสวนหรือแยกจํานวน เชน
เก็บกวาดเปนหองๆไปนะ(ทีละหอง)
พูดเปนเรื่องๆ ไป (ทีละเรื่อง)
2.4 ความหมายเปนพหูพจนเมื่อซ้ําคําแลวแสดงใหเห็นวามีจํานวนเพิ่มขึ้น เชน
เขาไมเคยกลับบานเปนปๆ แลว
เด็กๆ ชอบเลนซน ใครๆ ก็รู
ชาๆ ไดพราสองเลมงาม กินๆ เขาไปเถอะ
จะเห็นวาคําที่ซ้ํากันจะมีทั้งคํานาม กริยา คําสรรพนาม และจะมีการบอกเวลา บอก
จํานวนดวย
2.5 ความหมายผิดไปจากเดิมหรือเมื่อซ้ําแลวจะเกิดความหมายใหมหรือมีความหมายแฝง เช
น
เรื่องหมูๆ แบบนี้สบายมาก (เรื่องงายๆ)
อยูๆ ก็รองขึ้นมา (ไมมีสาเหตุ)