Page 58 - 08_กฎหมายอาญา_Neat

๔๕

แกศาล เมื่อผูกระทําความผิด ผูแทนโดยชอบธรรมของผูนั้น ผูอนุบาลของผูนั้น หรือพนักงานอัยการ
รองขอใหศาลกําหนดโทษเสียใหมตามกฎหมายที่บัญญัติในภายหลัง ในการที่ศาลจะกําหนดโทษใหมนี้

ถาปรากฏวาผูกระทําความผิดไดรับโทษมาบางแลว เมื่อไดคํานึงถึงโทษตามกฎหมายที่บัญญัติในภายหลัง
หากเห็นเปนการสมควรศาลจะกําหนดโทษนอยกวาโทษขั้นตํ่าที่กฎหมายที่บัญญัติในภายหลังกําหนดไว

ถาหากมีก็ไดหรือถาเห็นวาโทษที่ผูกระทําความผิดไดรับมาแลวเปนการเพียงพอ ศาลจะปลอยผูกระทํา
ความผิดไปก็ได

(๒) ถาศาลพิพากษาใหประหารชีวิตผูกระทําความผิด และตามกฎหมายที่บัญญัติ
ในภายหลัง โทษที่จะลงแกผูกระทําความผิด ไมถึงประหารชีวิต ใหงดการประหารชีวิตผูกระทํา

ความผิดและใหถือวาโทษประหารชีวิตตามคําพิพากษาไดเปลี่ยนเปนโทษสูงสุดที่จะพึงลงไดตามกฎหมาย
ที่บัญญัติในภายหลัง”

บทบัญญัติในมาตรา ๒ วรรคสอง และมาตรา ๓ แยกพิจารณาไดดังนี้
๑. กฎหมายที่บัญญัติในภายหลังยกเลิกความผิดตามกฎหมายที่ใชในขณะกระทํา
ความผิด (มาตรา ๒ วรรคสอง)

๒. กฎหมายที่บัญญัติในภายหลังมิไดยกเลิกความผิดตามกฎหมายที่ใชในขณะ
กระทําความผิด แตมีความแตกตางกัน (มาตรา ๓)

๑. กฎหมายที่บัญญัติในภายหลังยกเลิกความผิดตามกฎหมายที่ใชในขณะกระทําความผิด

มาตรา ๒ วรรคสอง
ฎีกาที่ ๑๐๙/๒๕๑๔ พระราชบัญญัติยาสูบ พ.ศ.๒๕๐๙ มาตร ๒๖ และ ๕๑ ลงโทษ
ผูนําใบยาแหงพันธุตางประเทศตั้งแตหนึ่งกิโลกรัมขึ้นไปออกนอกเขตจังหวัดโดยไมไดรับอนุญาต

โจทกฟองขอใหลงโทษจําเลยตามบทบัญญัตินี้ตอมาระหวางพิจารณาของศาลฎีกา มีพระราชบัญญัติยาสูบ
(ฉบับที่ ๓) พ.ศ.๒๕๑๒ ออกใชบังคับ โดยมาตรา ๑๓ และ ๑๙ บัญญัติใหยกเลิกมาตรา ๒๖ และ ๕๑

ดังกลาว เมื่อเปนเชนนี้ การกระทําของจําเลยตามฟองยอมไมเปนความผิดตอไป ตองยกฟองโจทก
ฎีกาที่ ๒๗๖๓/๒๕๔๑ รังนกอีแอนในถํ้าเปนทรัพยไมมีเจาของ แตบุคคลอาจไดมา

ซึ่งกรรมสิทธิ์โดยเขายึดถือเอา การที่บริษัทผูเสียหายไดรับอนุญาตใหเก็บรังนกอีแอน อันเปนการ
ผูกขาดจากรัฐบาล ผูเสียหายมีสิทธิเพียงวาถาประสงคจะเก็บรังนกอีแอนในถํ้าที่ผูกขาดยอมมีสิทธิ

ที่จะเขาเก็บเอาไดไมถูกหวงหามเสมือนบุคคลผูไมไดรับอนุญาต แตจะมีกรรมสิทธิ์ไดในรังนกอีแอน
ยังจะตองมีการเขายึดเอาอีกชั้นหนึ่งกอนเมื่อผูเสียหายยังมิไดเขาถือเอารังนกอีแอน ตามมาตรา ๑๓๑๘

แหงประมวลกฎหมายแพงและพาณิชยผูเสียหายจึงมิไดเปนเจาของในรังนกรายพิพาทการเก็บรังนก
อีแอนดังกลาวของจําเลยทั้งสามกับพวกจึงไมมีความผิดฐานรวมกันลักทรัพยของผูเสียหาย ขณะเกิดเหตุ

การกระทําของจําเลยทั้งสามกับพวกเปนความผิดฐานเขาหรือขึ้นไปบนเกาะที่นกอีแอนทํารังอยูตาม
ธรรมชาติ แตระหวางการพิจารณาคดีของศาลอุทธรณภาค ๓ ไดมีพระราชบัญญัติอากรรังนกอีแอน