Page 11 - 09_กฎหมายอนทเกยวของกบการปฏบตหนาท_Neat

๔

สิทธิธรรมชาติซึ่งรากฐานมาจากแนวคิดกฎหมายธรรมชาติมีเปาหมายที่แทจริง
เพื่อจํากัดอํานาจรัฐซึ่งใชอํานาจปกครองผูอยูใตอํานาจปกครองอยางไมมีขอบเขตหรือตามอําเภอใจ

แตอยางไรก็ตามรัฐในฐานะผูใชอํานาจปกครองก็มีแนวโนมที่จะใชอํานาจอยางเต็มที่เสมอ ดังนั้น
จึงมีความจําเปนที่จะตองจํากัดอํานาจรัฐใหลดนอยลงที่สุดเทาที่จะทําได ดวยเหตุนี้เองนักปรัชญา

ทางการเมืองจึงนําเอาแนวคิดตั้งแตสมัยกรีก-โรมันที่วาดวย “สิทธิตามธรรมชาติ” กับ “กฎหมาย
ธรรมชาติ” นํามาจัดระบบความคิดอยางเปนตรรกะใหเขากับสถานการณทางการเมือง การปกครอง

ในการอางความชอบธรรมตามธรรมชาติซึ่งคนทุกคนพึงไดรับประโยชนที่ติดตัวมาตั้งแตกําเนิด
เพื่อจํากัดอํานาจรัฐ ประโยชนที่คนทุกคนพึงไดรับดังกลาวนั้นเองเปนหลักประกันขั้นพื้นฐานเพื่อคุมครอง

และรับรองความตองการขั้นพื้นฐานในฐานะที่เปนคนที่มีศักดิ์ศรีในสังคม ฉะนั้นการตรากฎหมายของรัฐ
ที่ปราศจากความยุติธรรม สิ่งที่จะมีอํานาจเหนือกวากฎหมายบานเมืองซึ่งบัญญัติเปนลายลักษณ

อักษรจากผูมีอํานาจนั้น คือ “ธรรมชาติ” เชนนี้กฎหมายธรรมชาติจึงอยูเหนือกฎหมายบานเมือง
ซึ่งอาจเปลี่ยนแปลงไดเมื่อมีการเปลี่ยนผูถืออํานาจ แตกตางจากกฎหมายธรรมชาติที่เปนกฎเกณฑ
ที่เปนสากลและไมเปลี่ยนแปลงดวยเวลาและสถานที่

นับตั้งแตคริสตศตวรรษที่ ๑๗ จอหน ล็อค (John Locke) ไดประกาศถึงการมีอยูของ
สิทธิธรรมชาติในชีวิต เสรีภาพและในการแสวงหาความสุขของมนุษย “สิทธิธรรมชาติ” ก็พัฒนาเปน

สิทธิมนุษยชน กลาวคือ สิทธิทั้งหลายแหงมนุษยชาติเกิดมีขึ้นตามกฎหมายธรรมชาติ สวนกฎหมายที่
ตราขึ้นในภายหลังนั้น เปนเพียงการยอมรับหรือรับรองสิทธิที่ไดมีอยูแลววา มีอยูจริง และรัฐบังคับ

คุมครองใหเทานั้น ไมไดเปนผูกอตั้ง หรือประกาศสิทธิใหมนุษยแตอยางใด เชน สิทธิในชีวิต เสรีภาพ
ในรางกาย สิทธิในทรัพยสิน และความเสมอภาคซึ่งเปนสิทธิที่ไมสามารถโอนใหแกกันได และใครผูใด

จะลวงละเมิดมิได ซึ่งตอมามีการขยายความหมายครอบคลุมไปถึง สิทธิที่จะไดรับการคุมครองปองกัน
ไมใหถูกจับกุมคุมขังโดยอําเภอใจ สิทธิที่จะไมถูกลวงละเมิดในเคหสถาน สิทธิที่จะมีเสรีภาพในการ

เคลื่อนยายถิ่นที่อยู สิทธิเสรีภาพในการสื่อสาร สิทธิเสรีภาพในความคิดเห็น และสิทธิเสรีภาพในการ
นับถือศาสนา สิทธิเสรีภาพในทางเศรษฐกิจ

ตอมาแนวความคิดในเรื่องสิทธิตามธรรมชาติดังกลาว ไดมีการอธิบายขยายความ
จนกลายเปนสิทธิในการจํากัดอํานาจรัฐ โดยใหเหตุผลวาประชาชนมีอาณาเขตหนึ่งที่หามมิใหผูใชอํานาจ

ปกครองรัฐลวงลํ้าเขาไปใชอํานาจรัฐได เมื่อผูใชอํานาจปกครองรัฐมีพันธกรณีที่จะตองงดเวนไมใช
อํานาจรัฐ จึงเทากับประชาชนของรัฐมีสิทธิในการจํากัดอํานาจรัฐนั่นเอง และนอกจากจะเปนการจํากัด

อํานาจรัฐไมใหลวงละเมิดสิทธิเสรีภาพของประชาชนแลว สิทธิเสรีภาพของแตละบุคคล ก็จะตองไมถูก
ลวงละเมิดจากการใชสิทธิเสรีภาพของบุคคลอื่นดวย นั่นก็หมายความวาการใชสิทธิเสรีภาพของแตละ
บุคคลจะตองใชภายในปริมณฑลเขตแดนของสิทธิเสรีภาพแหงตน และตองไมลวงเขาไปในเขตแดนของ

สิทธิเสรีภาพของบุคคลอื่น