Page 138 - กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา
P. 138

๑๓๑




                                     ¢ŒÍ·Õè਌Ҿ¹Ñ¡§Ò¹¼ÙŒ¤Çº¤ØÁ ¼ÙŒ¨Ñº¤ÇèÐ㪌¾Ô¨ÒÃ³Ò ¤×Í
                                     ๑)  ควรจะตองนําพฤติการณที่เกิดขึ้นวาผูถูกจับมีแนวโนมที่จะหลบหนีหรือไม

                                     ๒)  ความผิดที่ผูถูกจับถูกกลาวหา
                                     ๓)  ลักษณะรูปพรรณของผูถูกจับ
                                     ๔)  โอกาสที่จะหลบหนีนั้น
                                     มาเปนขอมูลในการพิจารณาวาจะใชวิธีการในการควบคุมผูถูกจับอยางไร เพราะหาก

                 เจาพนักงานผูควบคุมนั้นใชวิธีการควบคุมที่ไมเหมาะสม อาจถูกดําเนินคดีไดในภายหลัง


                 μÑÇÍ‹ҧคํา¾Ô¾Ò¡ÉÒÈÒŮաÒ

                             คํา¾Ô¾Ò¡ÉÒ®Õ¡Ò·Õè ÷ôô/òõðñ  ในกรณีที่การควบคุมผูตองหา ผูควบคุมตองพิเคราะห
                 ไมใชวิธีเกินกวาที่จําเปนเพื่อปองกันมิใหหนี หากใสกุญแจมือผูตองหา มิใชเพื่อมิใหหนีแตเพื่อใหไดอาย
                 แมจะไมมีเจตนาแกลง อันเปนการสวนตัว หากเพื่อปราบปรามเจามือสลากกินรวบ ก็เปนความผิดตาม

                 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๑๕๗
                             คํา¾Ô¾Ò¡ÉÒ®Õ¡Ò·Õè øøù/òôøñ  กรณีที่กํานันจับกุมลามโซขอมือบุคคลที่แสดงวาจา

                 ไมเคารพตอกํานันขณะที่กระทําการตามหนาที่ ซึ่งกํานันเห็นวาเปนความผิดก็ตาม แตการที่กํานันใช
                 วิธีลามขอมือนั้น เปนวิธีการควบคุมผูถูกจับเกินกวาความจําเปนเพื่อปองกันมิใหเขาหนี กํานันจึงมี
                 ความผิดตอเสรีภาพได
                             อยางไรก็ตาม เมื่อประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๘๗ วรรคแรก

                 ไดกําหนดหลักเกณฑในเรื่องการควบคุมไวแตเพียงวา หามมิใหควบคุมผูถูกจับเกินกวาที่จําเปนตาม
                 พฤติการณแหงคดี เมื่อพิจารณาจากบทบัญญัติมาตรา ๘๖, ๘๗ ¼ÙŒ¨Ñº¡ØÁμŒÍ§ãªŒÇÔ¨ÒóÞҳ㹡ÒÃ

                 ¤Çº¤ØÁãËŒàËÁÒÐÊÁ¡ÑºÊ¶Ò¹¡Òóã¹¢³Ð¹Ñé¹

                             อยางไรก็ตาม หากมีการเทียบเคียงกับÃÐàºÕº¢ŒÒÃÒª¡Òý†ÒÂμØÅÒ¡ÒÃÈÒÅÂØμÔ¸ÃÃÁ
                 NjҴŒÇÂá¹Ç»¯ÔºÑμÔ㹡ÒÃÍÍ¡ËÁÒ¢ѧ㹤´ÕÍÒÞÒ ¾.È.òõôõ แมวาจะเปนกรณีที่ศาลจะ

                 ใชหลักเกณฑในการออกหมายขังก็ตาม แตในเรื่องของการขังก็เปนเรื่องของการจํากัดสิทธิ
                 ในการเคลื่อนไหวของบุคคลนั้น เชนเดียวกับการควบคุม เพียงแตเมื่อการควบคุมนั้นอยูในกระบวนการชั้นศาลแลว

                 จะเรียกวาเปนการขังและจากระเบียบดังกลาว ซึ่งไดกําหนดแนวทางปฏิบัติใหกับศาลไวในขอ ๑๑ ดังนี้
                             ขอ ๑๑  กอนออกหมายขังจะตอง»ÃÒ¡¯¾ÂÒ¹ËÅÑ¡°Ò¹à¾Õ§¾Í·Õè·íÒãËŒÈÒÅàª×èÍไดวา
                                     ๑๑.๑  ผูตองหาหรือจําเลย¹‹Ò¨Ðä´Œ¡ÃзíÒ¤ÇÒÁ¼Ô´ÍÒÞÒÃŒÒÂáçตามที่กฎหมาย

                 บัญญัติ แตในระหวางที่ยังมิไดมีกฎหมายดังกลาว ก็ควรถือแนวปฏิบัติในการใชดุลพินิจของศาลวา
                 หมายถึงความผิดที่มีอัตราโทษจําคุกอยางสูงเกินสามป หรือ
                                     ๑๑.๒  ผูตองหาหรือจําเลยนาจะไดกระทําความผิดอาญา และมีàËμØÍѹ¤ÇÃ

                 àª×èÍNjҼٌ¹Ñé¹¹‹Ò¨ÐËÅºË¹Õ ËÃ×ͨÐä»ÂØ‹§àËÂÔ§¡Ñº¾ÂÒ¹ËÅÑ¡°Ò¹ ËÃ×Í¡‹ÍàËμØÍѹμÃÒ»ÃСÒÃÍ×è¹
   133   134   135   136   137   138   139   140   141   142   143