Page 141 - กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา

๑๓๔

ในกรณีตามวรรคหก เมื่อศาลสั่งขังครบสี่สิบแปดวันแลว หากพนักงานอัยการ
หรือพนักงานสอบสวนยื่นคํารองขอตอศาลเพื่อขอขังตอไปอีกโดยอางเหตุจําเปน ศาลจะสั่งขังตอไป

ไดตอเมื่อพนักงานอัยการหรือพนักงานสอบสวนไดแสดงถึงเหตุจําเปน และนําพยานหลักฐานมาให
ศาลไตสวนจนเปนที่พอใจแกศาล
ในการไตสวนตามวรรคสามและวรรคเจ็ด ผูตองหามีสิทธิแตงทนายความ

เพื่อแถลงขอคัดคาน และซักถามพยาน ถาผูตองหาไมมีทนายความเนื่องจากยังไมไดมีการปฏิบัติตาม
มาตรา ๑๓๔/๑ และผูตองหารองขอใหศาลตั้งทนายความให โดยทนายความนั้นมีสิทธิไดรับเงินรางวัล

และคาใชจายตามที่กําหนดไวในมาตรา ๑๓๔/๑ วรรคสาม โดยอนุโลม
ถาพนักงานสอบสวนตองไปทําการสอบสวนในทองที่อื่นนอกเขตของศาลซึ่งไดสั่งขัง
ผูตองหาไว พนักงานสอบสวนจะยื่นคํารองขอใหโอนการขังไปยังศาลในทองที่ที่จะตองไปทําการสอบสวน
นั้นก็ได เมื่อศาลที่สั่งขังไวเปนการสมควรก็ใหสั่งโอนไป”

จากบทบัญญัติมาตรา ๘๗ นั้น ไดวางหลักเกณฑเรื่องของระยะเวลาในการควบคุม

ผูถูกจับ ซึ่งพอสรุปไดดังนี้
๑) ËŒÒÁÁÔãËŒ¤Çº¤ØÁ¼ÙŒ¶Ù¡¨Ñºà¡Ô¹¡Ç‹Ò¤ÇÒÁจํา໚¹μÒÁ¾ÄμÔ¡ÒóáË‹§¤´Õ (มาตรา ๗๘
วรรคแรก) ซึ่งหมายความวา เจาพนักงานตํารวจจะมีอํานาจในการควบคุมผูถูกจับไดนานเพียงใดนั้น
ขึ้นอยูกับความจําเปนที่จะตองควบคุมตัว ซึ่งเจาพนักงานตํารวจจะμŒÍ§¾Ô¨ÒóҶ֧¤ÇÒÁจํา໚¹·ÕèÇ‹Ò¹Ñé¹

¨Ò¡¾ÄμÔ¡ÒóáË‹§¤´Õã¹¢³Ð¹Ñé¹à»š¹ÊíÒ¤ÑÞ ซึ่งความจําเปนที่จะตองควบคุมตัวนี้ ไดแก
๑. จําเปนเพื่อถามคําใหการ

๒. จําเปนเพื่อสอบปากคําใหทราบวาผูถูกจับเปนใครและอยูที่ไหน
๓. จําเปนเพื่อปองกันมิใหผูถูกจับหลบหนี เชน เฉพาะกรณีที่ผูถูกจับไมมีที่อยู
เปนหลักแหลง
๔. จําเปนเพื่อปองกันมิใหผูถูกจับไปยุงเหยิงกับพยานหลักฐาน เชน อาจไปทําลาย

พยานเอกสาร พยานวัตถุที่สําคัญของคดี หรืออาจไปขมขูพยานบุคคล เปนตน
๕. จําเปนเพื่อปองกันภัยอันตราย หรือความเสียหายที่ผูถูกจับอาจจะไปกอเหตุ

ซึ่งหากวาไมไดทําการควบคุมตัวเอาไว
๒) การควบคุมตัวผูถูกจับหรือผูตองหานั้น ¨ÐμŒÍ§¤Çº¤ØÁäÁ‹à¡Ô¹¡Ç‹Òกํา˹´ÃÐÂÐàÇÅÒ
·Õè¡®ËÁÒÂกํา˹´äÇŒในมาตรา ๘๗ ซึ่งขึ้นอยูกับความรายแรงของความผิดที่ผูตองหาถูกกลาวหา ดังนี้

(๑) ในกรณีความผิดลหุโทษ
ความผิดลหุโทษ หมายถึง ความผิดที่ระบุไวในประมวลกฎหมายอาญา ภาค ๓
ซึ่งเห็นไดวาความผิดลหุโทษนั้นจะมีลักษณะทั่วไปดังนี้

๑. เปนความผิดเพราะละเมิดในสิ่งที่กฎหมายกําหนดหามไว ซึ่งเปนเรื่องเล็กๆ
นอยๆ เทานั้น ที่รัฐออกกฎหมายมาเพื่อคุมครองความเปนอยูของคนในสังคมใหอยูอยางรมเย็นเปนสุข
เชน หามมิใหบุคคลทําใหทอระบายนํ้าอันเปนสิ่งสาธารณะเกิดขัดของ (ป.อาญา มาตรา ๓๗๕) เปนตน