Page 90 - Münip E-Book

den çok daha güzeldi. Belki de Mustafa'nın dediği gibi demezdim. Yanımda sadece benim diyebildiğim kırmızı
korkmadan uyuyabilecektik. Okula gidebilecek, bah- arabam vardı. Her şeyimi bırakmıştım da bari dedemi
çede istediğim kadar koşacaktım. Belki de en önemlisi alsaydık.
yaşamak için ne kadar zamanım kaldığını düşünmeye-
cektim. Ayağa kalktım. Hızlı hızlı yürümeye başladım. Dizim
acıyordu, umurumda değildi. Babamın yanına hızlıca
Gürültünün artmasıyla kalktım. Zaten uyuyamamıştım. gittim ve bağırmaya başladım:
Bütün gece dünya başkanı olduğumda köye nasıl döne-
ceğimi düşündüm. Gelecektim. Bütün kötüleri cezalan- - Neden gidiyoruz? Neden her şeyimizi bıraktık? Ben
dıracaktım. Kararım kesindi. askerimi almak istiyorum. Neden evimizi bırakmak zo-
runda kaldık? Dedem, niye orada kaldı?
Elimde yine kırmızı arabam… Yoldaydık. Etrafıma ba-
kıyordum, insanlar yorgundu ama yaşama sevincinden Ağlamaya başladım. Babam cevap veremedi. Kimse-
yüzleri parlamıştı. Mustafa, ninesine hararetli hararetli yi umursamadan koşmaya başladım. Geldiğimiz yöne
bir şeyler anlatıyordu. Annem ve babam sohbet ederek doğru… Gözümde yaşlarla koşuyordum. Eski ayakka-
yavaş yavaş gidiyordu. Ben etrafıma böyle bakarken bir bımın deliklerinden minik parmaklarımın arasına güne-
anda yere düştüm. Meğer taşa takılmışım. Dizim kanı- şin sıcağından kavrulmuş kumlar, taşlar giriyordu. Ama
yordu ama umursamadım. Kırmızı arabam hemen yana değecekti. Dedem, askerim, bahçem… Hepsi beni bek-
fırlamıştı. O sırada fark ettim ki hiçbir şeyim yoktu. Her liyordu. Artık dünya başkanı olmama da gerek kalma-
şeyi geride bırakmıştım. Yanımda sadece birkaç kıya- mıştı. Nasıl olsa ben varınca her şey çok güzel olacaktı.
fetim ve dedemin hediye ettiği kırmızı arabam vardı. Bu düşünceler içindeyken arada birilerine çarpıyordum.
Askerimi bile yalnız bırakmıştım. O bensiz nasıl savaşa- Arabamın ipi elimde, arabam her tarafa çarpıyordu. Bir
caktı? Nasıl koruyacaktı evimizi? Peki bahçem? Ben ona tek adımı ve arabamın tıkırtılarını duyuyordum. En
çiçek dikiyordum. O çiçekler şimdi susuz kalsa solmaz sonunda çocuk kalbim dayanamadı. Yığıldım, kaldım.
mıydı? Peki dedeme ne olacaktı? Kış yaklaşıyordu, kar Ellerim toz toprak içindeydi. Ama ip hâlâ elimdeydi. O
yağacaktı üzerine, üşümeyecek miydi? Yapayalnız ka- ipi asla bırakmayacaktım. Çünkü dedemin hediyesine
lacaktı, kim gidecekti, kim sohbet edecekti onunla? Gi- bağlıydı. İpi bıraksam ne kalırdı ki geriye?

88 2021/1