Page 273 - Bir Ölür Bin Doğarız - Kitap

lığı görmüş, onun verdiği mesajı almıştı. Ölünecek, ama teslim

olunmayacaktı. Ölünecek, ama devlet güçlerinin saldırısı boşa
çıkarılacaktı. Halil’in kazandırdığı zamanla çatışmaya hazırla-

nan silah sesleri gecikmedi. Korkunun yerini cesaret, paniğin

yerini soğukkanlılık ve atılganlık almıştı. Bütün savaşçılar Ko-
mutan Kemal Askeri’nin talimatıyla harekete geçmişlerdi. Ve

yeni gelenekler, yeni değerler yaratmaya başlamışlardı. Ça-
tışma sürdükçe her mevzide kahramanlıklar yaratılıyordu.

Müfreze komutanlarından Yalçın Çakmak da yanındaki
yoldaşlarını mevzilendiriyor, konuşuyor, rahat-sakin davranış-

larıyla onlara güven veriyordu. Bir elinde yeni sarılı sigarasını
içiyor, bir elinde kleşiyle aşağıyukarı koşturuyordu. Çıplak bir

derenin içindeydiler. Askerler üstteki tepeyi de almışlardı. Yal-

çın, tepeyi almaya giden yoldaşları olduğu için rahattı. Ne var
ki, oraya giden Ali Çelik, Murat Er, Tuncay Kahraman gider

gitmez kuşatmanın içine girmiş, kahramanca vuruşup şehit
düşmüşlerdi. Vatan o gün, Emirgan Deresi olmuştu. Her karış

toprak, her taş, her bir meşe ağacı savunuluyordu. Binlerce

asker, şaşırmış, dört bir yandan ölüm kusuyorlardı.

Tepe askerin eline geçmişti. Yalçın’ın olduğu yere yağmur
gibi kurşun yağıyordu. Bu yoğunluk altında, O, yine yoldaşla-

rının arasında oradan oraya koşup, savaşçılarını mevzilendiri-

yordu. Bir ara olduğu yere oturdu. Elini başına götürdü. O an
genç yoldaşlarından biri, “Komutan Yoldaş yaralandım” dedi.

O’nun cevabı, “bir şey olmaz, bak ben de vuruldum” oldu. Ölüm

sıradanlaşmıştı. Aldığı yaraya rağmen yine en önde çatışmayı
yönetti. Savaşın en kızgın anında, ikinci kurşunu alarak şehit

düştü. Yalçın, çatışmanın içinde, sanki arazide çay kaynatıyor,
yürüyüş kolunda yürüyor, köyler de sohbet ediyor, yoldaşlarına

eğitim çalışması veriyor gibi rahat ve doğal davranıyordu.
Ölümü yenmiş, yere çalmıştı. Sanki oturmuş, yoldaşlarına4

273