Page 394 - คำวินิจฉัยศาลปกครองด้านพัสดุ
P. 394

๓๘๐




                                                                    ้
                       เข้าท าสัญญากับเทศบาลต าบลศรีประจันต์ได้ ผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ ไม่เห็นด้วยกับค าชี้แจงดังกล่าว
                                                                                                    ้
                                     ้
                       จึงมีค าสั่งให้ผู้ฟองคดีเป็นผู้ทิ้งงาน และรายงานไปยังปลัดกระทรวงมหาดไทย (ผู้ถูกฟองคดี
                                                          ้
                                                                                               ้
                                    ้
                       ที่ ๒) ซึ่งผู้ถูกฟองคดีที่ ๒ เห็นว่าผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ ยังไม่ได้แจ้งสิทธิอุทธรณ์ให้ผู้ฟองคดีทราบ
                                   ้
                                                                                            ้
                                                                          ้
                       จึงขอให้ผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ ด าเนินการแจ้งสิทธิอุทธรณ์ต่อผู้ฟองคดี  ต่อมา ผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ ได้มี
                                                 ้
                                                                                                    ้
                       หนังสือแจ้งค าสั่งลงโทษให้ผู้ฟองคดีเป็นผู้ทิ้งงานอีกครั้งโดยได้แจ้งสิทธิอุทธรณ์ต่อผู้ถูกฟองคดี
                                ้
                                              ้
                                                                                   ้
                       ที่ ๑ ให้ผู้ฟองคดีทราบ ผู้ฟองคดีจึงยื่นอุทธรณ์ค าสั่งดังกล่าว ซึ่งผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ ไม่เห็นด้วยกับ
                                       ้
                                                                          ้
                                                                                                ้
                       ค าอุทธรณ์ของผู้ฟองคดีและได้รายงานความเห็นต่อผู้ถูกฟองคดีที่ ๒  ต่อมา ผู้ถูกฟองคดีที่ ๒
                                                                                        ้
                                                                  ้
                       ได้พิจารณาค าอุทธรณ์แล้วเห็นว่า การที่ผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ มีค าสั่งให้ผู้ฟองคดีเป็นผู้ทิ้งงาน
                                                                                   ้
                                                                                            ้
                       เป็นการด าเนินการตามระเบียบโดยชอบแล้ว จึงยกอุทธรณ์ของผู้ฟองคดี ผู้ฟองคดีจึงน าคดี
                                                                                  ้
                           ้
                       มาฟองขอให้ศาลมีค าพิพากษาหรือค าสั่งเพิกถอนค าสั่งของผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ และค าวินิจฉัย
                                       ้
                       อุทธรณ์ของผู้ถูกฟองคดีที่ ๒
                                    ค าวินิจฉัยของศาลปกครองสูงสุด
                                                       ้
                                                                             ้
                                    เมื่อค าสั่งของผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ ที่ลงโทษผู้ฟองคดีให้เป็นผู้ทิ้งงาน เป็นค าสั่ง
                                              ๒๗๐
                       ทางปกครองตามมาตรา ๕  แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙
                       กรณีจึงต้องบังคับให้เป็นไปตามบทบัญญัติแห่งพระราชบัญญัติดังกล่าว เมื่อปรากฏว่าก่อนการ
                                                                  ้
                                            ้
                       ออกค าสั่งข้างต้น ผู้ถูกฟองคดีที่ ๑ ได้ให้โอกาสผู้ฟองคดีโต้แย้งและแสดงพยานหลักฐานของตน
                                    ๒๗๑
                       ตามมาตรา ๓๐  แห่งพระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครองฯ แล้ว รวมทั้งได้แจ้งสิทธิ
                                                     ้
                       การอุทธรณ์หรือโต้แย้งค าสั่งให้ผู้ฟองคดีทราบตามมาตรา ๔๐ ๒๗๒  แห่งพระราชบัญญัติเดียวกัน

                           ๒๗๐-๒๗๒  พระราชบัญญัติวิธีปฏิบัติราชการทางปกครอง พ.ศ. ๒๕๓๙
                                  มาตรา ๕ ในพระราชบัญญัตินี้
                                                    ฯลฯ                  ฯลฯ
                                  “ค าสั่งทางปกครอง” หมายความว่า
                                  (๑) การใช้อ านาจตามกฎหมายของเจ้าหน้าที่ที่มีผลเป็นการสร้างนิติสัมพันธ์ขึ้นระหว่างบุคคล
                       ในอันที่จะก่อ เปลี่ยนแปลง โอน สงวน ระงับ หรือมีผลกระทบต่อสถานภาพของสิทธิหรือหน้าที่ของบุคคล
                       ไม่ว่าจะเป็นการถาวรหรือชั่วคราว เช่น การสั่งการ การอนุญาต การอนุมัติ การวินิจฉัยอุทธรณ์ การรับรอง
                       และการรับจดทะเบียน แต่ไม่หมายความรวมถึงการออกกฎ
                                                    ฯลฯ                  ฯลฯ
                                  มาตรา ๓๐ ในกรณีที่ค าสั่งทางปกครองอาจกระทบถึงสิทธิของคู่กรณี เจ้าหน้าที่ต้องให้คู่กรณี
                       มีโอกาสที่จะได้ทราบข้อเท็จจริงอย่างเพียงพอและมีโอกาสได้โต้แย้งและแสดงพยานหลักฐานของตน
                                                    ฯลฯ                  ฯลฯ
                                  มาตรา ๔๐ ค าสั่งทางปกครองที่อาจอุทธรณ์หรือโต้แย้งต่อไปได้ให้ระบุกรณีที่อาจอุทธรณ์หรือ

                       โต้แย้ง การยื่นอุทธรณ์หรือค าโต้แย้ง และระยะเวลาส าหรับการอุทธรณ์หรือการโต้แย้งดังกล่าวไว้ด้วย
                                                    ฯลฯ                  ฯลฯ
   389   390   391   392   393   394   395   396   397   398   399