Page 140 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 140
ในระหว่างท่อยู่กับหลวงตาป้อม เราจะเล่าเหตุการณ์ท่รู้สึก
ี
ี
ประทับใจ ทท�าให้เราเกิดความสงสารสรรพสัตว์เป็นอันมากให้ฟัง
่
ี
ึ
่
วันหนง เราออกบิณฑบาตไปกับหลวงตาป้อม จวนจะเข้ามาในหม่บ้าน
ู
่
่
ี
็
่
ึ
ฝัายแตกอยแล้วหละ พอดมองไปเหนคนแกผชายคนหนง มอ
ื
้
ู
ู
่
ื
ึ
่
ข้างหนงถือไซ (เครองมือดักปลา) เดินเอาไปใส่ไว้ในร่องน้ำ ทางปลา
่
ี
็
้
้
้
่
ั
้
ู
่
ี
ึ
จะขนจะลง ในระยะนนทเราไปอยเปนระยะทจะเขาหนาแล้ง นำกำลัง
้
่
้
ี
ู
ไหลลง ปลามันจะลงกลับไปสแหล่งน้ำใหญ่เขาก็เอาไซนไปดักไว้
้
ึ
่
ั
เราเห็นคนแก่คนนนมือข้างหนงถือไซดักปลา บนไหล่สะพายตะข้อง
ื
่
ี
เดินไปดูไซทตนไปวางดักไว้เมอเย็นวานน มือซ้ายถือไม้เท้า เดิน
่
้
ี
ี
กระโย๊กกระเย๊กไป ดูแล้วก็เป็นคนแกทโกโรโกโสเอามาก ๆ เรานึก
่
่
สงสารเหลือเกิน เรานึกในใจคิดปลงสังเวชว่า โอ..คนเราแก่เฒ่าแล้ว
ยังต้องมาทำอย่างน้อีก เราถามหลวงตาป้อมว่า “..คนเฒ่านนเป็นไผ..
ี
่
ั
ลูกหลานคือสิบ่มี บ่ออยู่เน๊าะ.. แก่เฒ่าแล้ว กะยังต้องไปใส่ไซดักหา
ปลาเองอยู่?..” หลวงตาป้อมท่านพูดให้ฟังว่า พ่อใหญ่น่นก็คนใน
ั
หมู่บ้านน้แหละ เป็นคนเคยหาอยู่หากินดักปลา มีนาอยู่ข้างหน้าตรงท
ี
่
ี
เราอยู่ เดินไปอีกหน่อยมีร่องน�้าส�าหรับปลาข้นปลาลง แกชอบดักปลา
ึ
้
ต่อมาแกล้มปวยจนงอมแงม ลุกไม่ขนเป็นเวลานานหลายปี พอมา
ึ
�
ตอนน้ร้สึกว่าพอจะลุกได้ เดินกระย่องกระแย่งไดก็จะไปดักปลาอีก
้
ี
ู
้
ลูกเต้าคอยห้ามไวว่าไม่ให้ไปเพราะว่าสุขภาพแย่แล้ว แต่แกก็ไม่ยอม
ฟัง ยังอยากจะไปไม่ยอมเลิกละ เราเลยมาคิดดู โอ..คนเราหนอ
ี
เราเข้าใจผิดในทีแรกว่า เขาอาจมีความจ�าเป็นจะต้องเล้ยงชีพ แก่เฒ่า
้
็
ี
ื
ปานนแล้ว ยงต้องกระเสอกกระสน ตนเองก็ทรดโทรมเตมท เดิน
ั
ี
ุ
่
ื
็
ั
ิ
ี
เหนกกะโผลกกะเผลกอยู่แล้ว ยงต้องไปเบยดเบยนทาร้ายสัตว์อน
�
ี
ื
เพ่อจะอยู่จะกินอีก น่าสงสารเห็นอกเห็นใจ แต่ปรากฏว่าความจริง
็
ื
ี
ี
ั
มิใช่อย่างน้น กลับกลายเป็นว่าตัวแกน้ช่นชมในการท่จะท�า เราก
l
126 พระพิชิต ชิตมาโร
