Page 335 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 335
ั
ื
ครูบาอาจารย์ อยู่ใกล้หมู่เพ่อนแล้วอบอุ่นใจ น่นแหละคือนิสัยของจิต
ู
ี
่
่
ึ
ิ
ุ
ทำ่มันชอบพงชอบพิง ชอบอิงชอบแอบเขา ถ้าสมมตมีใครจากไป หม
เพื่อนไม่อยู่ ยิ่งถ้าครูบาอาจารย์ไม่อยู่ยิ่งหงอยไม่เป็นทำ่า เคยเห็นหลวงปู่
ครูบาอาจารย์มรณภาพหนีจากไป เลยเลิกเลยไม่ภาวนาต่อ น่เพราะ
ี
ึ
ึ
ื
มันหวังพ่งคนอ่น หวังพ่งครูบาอาจารย์ หวังอิงหวังแอบ หวังซุกทำ่าน
หวังเกาะเกี่ยวห้อยโหนทำ่าน เมื่อไม่มีทำ่านก็หมดทำ่าไปพร้อมเลย แต่เรา
ั
ไม่คิดอย่างน้น เราคิดว่ามันต้องพ่งตนเอง ทำีแรกก็ใจหายอยู่หรอกนะ
ึ
ี
ิ
่
ื
ความร้สกทำ่อาลัยหลวงปู่เทำสก์ คดไปถึงทำ่านเมอไรก็ละห้อยละเห่ย
ู
ึ
ี
้
ี
้
ี
้
้
ึ
ั
โหยหาว่าเราได้อย่กบทำ่านอย่างนนอย่างน นกภาพนนภาพนขนมา
ู
ึ
ั
้
ั
ประโลมใจตนให้เกิดความอบอุ่นเบิกบานข้นมา มันก็ได้ประโยชน์อยู่
ึ
�
สาหรับให้จิตใจเรารู้สึกเบิกบานแล้วทำาความเพียรไปได้ไม่เดือดร้อนนัก
�
ี
แต่ก็น่นแหละ ความรู้สึกผูกพันเก่ยวพัน แล้วไม่ปลงไม่วาง ก็เป็น
ั
ความรู้สึกไม่พึ่งตนเอง ไม่ยืนหยัดด้วยตนเอง มันก็จะเกิดขึ้นมาตราบ
ิ
ั
ั
น้น เรามาคิด ๆ ดู ทำ่านทำ้งหลายทำ่านก็ไปแล้ว เราจะมามัวอ้อยอ่ง
ี
อาลัยอยู่อย่างน้ เทำ่ากับว่าเรามัวเมา เมาเสียจนยังไม่สร่างละม้งน่น่ะ....
ั
ี
ในภพไหน ๆ เมื่อเกิดมาแล้วไม่ทุกข์น่ะไม่มีหรอก
นอกเสียจากไม่มาเกิดในภพใด ๆ
l
ความเปนมาของเรา 321
็
