Page 330 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 330
ึ
ั
ื
ต่างทำลายร่วงลงไปเร่อย ๆ แล้วมีต้นไม้ต้นหน่งใหญ่โตแข็งแรงต้งอยู่
พอเห็นว่าดินจะทำลายลงไปใกล้เข้ามา ๆ คราวน้จะเป็นต้นไหนละหนอ
ี
ึ
ก็เกิดความซาบซ้งในใจและวกกลับคืนมาทำี่ตนเอง เกิดการเปรียบ
เทำียบว่า ต้นไม้น้ก็คือเจ้าน่นแหละ แล้วเราเกิดความรู้สึกว่า เออ..
ั
ี
ี
เราน้ก็จะตาย.. เม่อถึงวาระมันมาถึงเราแล้ว ทำุกอย่างมันโค่นลง
ื
หมดแล้วต่อไปก็คือเจ้าเอง.. เรารู้สึกว่าเวลาของเรามิได้เหลือมาก
ิ
ิ
ี
เสียแล้ว และเราก็ไม่ได้อยู่ห่างตล่ง เราอยู่ริมตล่งท่รอวันโค่นเสีย
แล้ว ความเห็นอันน้ต่อมาทำาให้เรารู้สึกตนว่าต้องเร่งต้องรัด จะมัว
�
ี
�
เอ่อยเฉ่อยตายใจนอนใจไม่ได้ เราจะต้องเร่งความเพียร จะต้องทา
ื
ื
ความเพียรในทุกขณะ กาหนดจิตอย่างค�าทำ่หลวงปู่ทำ่านบอกว่า “ต้ง
�
ี
ั
ั
ิ
�
สตก�าหนดจิต” มันใช้ได้ทำุกขณะอยู่แล้ว การต้งสตกาหนดจิต คือ
ิ
ื
ั
การฝึกสติสัมปชัญญะ ทำ้งก็เป็นการฝึกสมาธิ เม่อสติสัมปชัญญะ
ิ
เกิดแล้ว ทำุกส่งทำุกอย่างทำี่มากระทำบ เกิดเป็นธรรมะ เกิดเป็นปัญญา
่
ั
ี
ิ
ขนมาเองเลย คาว่าปัญญาทำว่ามนเกดน คอเกดความเข้าใจในจต
่
ี
ิ
ิ
ื
ึ
�
้
ั
ั
ั
ในใจของตนเอง นึกมีเหตุมีผล มีความม่นอกม่นใจอยู่ในน้นพร้อม
ุ
ิ
ั
ี
ทำุกส่งทำุกอย่างเป็นเพราะเหตุน้ เพราะเหตุน้น และทำีสาคัญทำ่สุด เหต
�
่
ี
ื
ทำ่มันมาเกิดทำุกข์ทำี่เราน่แหละคือเหตุหลักเหตุใหญ่ เม่อจิตเราสงบ
ี
ี
แล้วน้นจะเกิดมีปัญญารู้ว่าจะทำาอย่างไร มันจึงจะพ้นทำุกข์ มันจะรู้
�
ั
เอง เข้าใจเองเลย เราจึงรู้อยู่ในใจเลยว่าเราเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว
ี
ิ
�
ทำุกเวลาทำุกขณะนาทำจะต้องถือเป็นเวลากาหนดจตกาหนดใจ ต้อง
�
เฝ้าดูจิตดูใจ ถ้ามีอะไรมากระทำบทำางกายก็ดี ทำางวาจาก็ดี แม้กระทำั่ง
ิ
คิดมาในใจเองก็ให้ได้มีการได้เฝ้ารักษาจิต ให้จิตน่ง สงบ ให้จิตม
ี
ี
กาลัง และให้มีการพิจารณาทำุกเร่องทำุกราวทำี่มากระทำบ อันน้จึงจะถูก
�
ื
ี
ั
ี
ิ
�
ไม่ว่าจะยืน เดิน น่ง นอน ส่งทำ่จะต้องทำาจริง ๆ คืออันน้ เราเกิด
ความเข้าใจอย่างน้ข้นมา เม่อเห็นว่ามีต้นไม้ใหญ่อยู่ทำ่ริมตล่งน้น มัน
ี
ึ
ิ
ี
ื
ั
l
316 พระพิชิต ชิตมาโร
