Page 334 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 334
ั
ื
แม้เราเองยามน้น เม่อฟังทำ่านว่า เราก็ว่าใช่ ๆ แต่เรามาได้ความคิด
ึ
ความเห็น ได้ความรู้สึกว่า เป็นจริงเป็นจังข้นมาในจิตของเราเองก็ตอน
ี
ื
อยู่ดอยสะเก็ดน้แหละ ตอนอ่นเราก็เห็นอย่างทำทำ่านพูดอยู่ ไม่ได้
ี
่
คัดง้างอะไรดอก แต่ความซาบซ้งลงไปในจิตใจว่ามันเป็นอย่างน้จริง ๆ
ี
ึ
้
ี
ถึงแม้ไม่ได้ยินได้ฟังจากทำ่าน เราเกิดเป็นข้นในจิตใจจริง ๆ ก็ในคราวน
ึ
ิ
และจากน้นมาก็เป็นหมด เห็นทำุกส่งทำุกอย่างเป็นทำุกข์ อย่างทำี่เราเห็น
ั
ว่าตล่งพังใกล้เข้ามา ๆ ทำุกทำี จนมันจะถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหน่งอยู่ริมตล่ง
ิ
ึ
ิ
ั
ี
ื
และต่อไปต้นทำ่จะล้มจะโค่นมิใช่ต้นอ่นดอก มันน่นแหละ ในน้น เรา
ั
ั
ั
ั
มีความรู้สึกว่าต้นไม้น้นคือเราน่นเองดังกล่าวมา จากน้นมาเรามีความ
ึ
ึ
รู้สึกซาบซ้ง มันเป็นความรู้สึกซาบซ้งเข้าไปในอริยสัจ ๔ ข้อทำี่หน่ง
ึ
ว่า ทำุกข์ โอ..มันเป็นความทำุกข์จริง ความรู้สึกกังวล รู้สึกว่าเราจะ
ต้องสูญเสียสภาวะ สูญเสียจากทำี่เราเคยอยู่สะดวกสบาย อยู่เป็นสุข
�
สาราญเพลิดเพลิน เราจะต้องจากไปเสียแล้ว เกิดเป็นทำุกข์ในจิตใจ
ข้นมาจริง ๆ ไม่ต้องมีใครบอกเลย คิดว่าเราจะไปหลบไปเล่ยงทำี่ไหน
ึ
ี
มันไม่มทำ่ไหนให้หลบพ้นได้ ชีวิตคนเราจะต้องไปสู่ทำ่ตรงน้น ต้องไป
ี
ั
ี
ี
ถึงความล้มหายตายจาก เราตายไปเราจะจากใครไปบ้าง ก็เกิดความ
ุ
้
่
่
ุ
ู
ื
ั
ิ
ั
ู
ั
่
้
ั
้
รสกวามนจะขาดลงไปตงแตวนนน ทำกสงทำกอยางดเหมอนมนผกพน
ึ
ู
ั
ั
่
่
ั
ู
อย่ทำวไปหมด แล้วไปกระชากออกมาเกิดแผลเหวอะหวะทำวหมดเลย
่
ั
ก็เกิดเป็นความเข้าใจฝังอกฝังใจ ต้งแต่น้นมาเราเห็นว่าไม่มีอย่างอ่น
ื
ั
ั
ทำี่มันจะดีกว่าเรื่อง “ทายังไงถ่ึงจะไม่ทุกข์” ซึ่งเราคิดว่าการมีความเห็น
�
อย่างน้คือเห็นจริงเห็นจัง เห็นตรงตามพระพทำธองค์ตรัสสอน “ทุกข์
ี
ุ
�
คือสิ่งที่ควรกาหนดรู้” บัดนี้เราได้กาหนดรู้แล้ว เรารู้จริงก็เพราะตรงนี้
�
ธรรมะข้ออ่น ๆ เช่น การหวังพ่งตนเอง ความรู้สึกว่าเป็นเอกเทำศ เป็น
ึ
ื
ึ
ี
ื
ว้าเหว่อ้างว้างอะไรต่าง ๆ เหล่าน้ เม่อมันเกิดข้นมาจริง ๆ คนเรามักจะ
ี
ไม่สังเกตดอกว่าตนเองมีความผูกพัน ตนหวังนู่นหวังน่ ได้อยู่ใกล้
l
320 พระพิชิต ชิตมาโร
