Page 495 - Book-LP-Pichit_524 PAGES_1800 Smallest
P. 495
ื
เม่อเขาใช้มันมาพอสมควร สภาพของมันคงจะทรุดโทรมลงไป ไม่
ุ
ี
ั
ั
ั
่
ื
ี
่
ี
ค่อยกระชบรดกม สสนทเคยเอยมอ่องจดจางมอซอ แม้เจ้าของเอง
ี
ก็คลายความต่นเต้นแบบท่ตอนได้มันมาจากร้านขายใหม่ ๆ ลงไปหมด
ื
ิ
แล้ว มนก็เลยถกทอดท้งหมางเมน บางทีเจ้าของก็คงไปได้รองเท้า
ู
ั
ิ
คู่ใหม่มา ก็เลยใช้คู่ใหม่ ไปไหน ๆ ก็ไปกับคู่ใหม่ ปล่อยมันท่เก่ามอซอ
ี
ี
ี
ี
ั
ไว้ท่บ้าน ต่อมาอีก เขาเห็นว่ามันอยู่ท่น่นมันรก ประโยชน์ก็ไม่ม
ต่อไปแล้ว เขาก็เลยจับมัน โยนขว้างออกมานอกบ้าน ไอ้เจ้าหมาน้อย
ท่อยู่นอกบ้านมันเห็นเข้า ก็เลยคาบเอามันไปแทะเล่น สะบัดไปมา
ี
ื
ิ
ี
ื
เล่น เอาไปว่งแย่งกันกับหมาตัวอ่น ๆ บ้าง ในท่สุด เม่อหมาน้อย
ั
ิ
ี
ี
เล่นจนเหน่อยก็เลิก ท้งมันไว้ท่กลางถนนน่นเอง ท่เห็นมันรองเท้าข้าง
ื
เดียว ไม่รู้เหมือนกันว่าคู่ของมัน (ข้างซ้าย) มันไปอยู่ที่ไหนเสีย เพราะ
คิดว่าเม่อแรกท่ถูกโยนท้งออกมาจากในบ้าน มันท้งสองคงจะมาด้วย
ี
ิ
ื
ั
กันพร้อมกัน แต่จะเป็นด้วยเจ้าหมาน้อยไม่คาบเอาคู่ของมันไปเล่น
ิ
แล้วปล่อยท้งไว้กลางถนนอย่างมันหรือเปล่า หรือว่าคู่ของมันไปตาม
เส้นทางเฉพาะตนแบบอ่น และว่าบัดน้ไปอยู่เสียไกลจากกันเสียแล้ว
ื
ี
ั
น่าสงสารมันนะ สงสารมันท้งสองข้างน่นแหละ ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก
ั
เมื่อกาลเวลาผ่านไป ต่างก็มีความเปลี่ยนแปลงไปตามวิถีของมัน คนเรา
ถ้าได้ย้งคิดแล้วพิจารณาก็จะเห็นความเป็นจริงตามปรกติท่ว่าน ไม่ยาก
้
ั
ี
ี
ลาบากนัก ทุกอย่างมิได้แอบ ๆ แฝง ๆ แล้วดาเนินไป เป็นไป ทุกอย่าง
�
�
�
ี
มันล้วนแต่เปล่ยนแปลงไป ตามวิถีของตนอยู่ตลอดเวลาสม่าเสมอ
ี
ไม่ปิดบังซ่อนเร้น เห็นว่ารองเท้าน้นเม่อแรกเป็นท่หวงแหนของเจ้าของ
ื
ั
ื
ั
แต่ต่อมาเจ้าของน่นเองเบ่อหน่ายมัน จนถึงกับจับมันโยนออกมานอก
ั
บ้าน และไม่สนใจเลยว่าใครจะทาอะไรกบมน หมาจะมากดมาแทะ
ั
ั
�
ิ
มันหรือไม่ก็ไม่ได้สนใจ น่แหละคือความเป็นส่งไม่แน่นอน ความเป็น
ี
อนิจจังท่พระพุทธองค์ตรัสสอนพวกเรา ความไม่แน่นอนของตัว
ี
l
ความเปนมาของเรา 481
็
