Page 41 - อิเหนา
P. 41
- เอกสารประกอบการสัมมนาวรรณกรรมคัดสรรในหนังสือเรียน เรื่อง อิเหนา ตอน ศึกกะหมังกุหนิง -
ครั้นรุ่งเช้า ท้าวกะหมังกุหนิงพร้อมด้วยพระโอรสวิหยาสะกำ และพระอนุชาทั้งสอง ก็เร่งยกทัพมายัง
เมืองดาหา ครั้นถึงเขตแดนเมืองบุหราหงันซึ่งเป็นเมืองหน้าด่านของเมืองดาหาก็สั่งให้หยุดทัพ แล้วกำชับให้
ทหารทุกกองคอยระวังภัยเอาไว้
ฝ่ายกองตระเวนเมืองบุหราหงันทราบว่า กองทัพจากเมืองกะหมังกุหนิง ยกมาก็รีบไปแจ้งแก่ผู้รั้งเมือง
ผู้รั้งเมืองก็รีบแจ้งข่าวไปยังเมืองดาหา ครั้นท้าวดาหาทราบข่าวศึก จึงมีรับสั่งให้ตั้งค่ายล้อมกำแพงเมืองไว้ให้
มั่นคง พลางคอยข่าวจากม้าเร็ว ว่าพระเชษฐากับพระอนุชาทั้งสองจะส่งกองทัพมาช่วยหรือไม่ หากไม่ส่งมาก็
จะขอสู้แต่เพียงผู้เดียว
พอดีกับกองทัพของสุหรานากงแห่งเมืองสิงหัดส่าหรีกับกองทัพของเมืองกาหลังยกมาถึงเมืองดาหา
สุหรานากงกับตำมะหงงและดะหมัง จึงรีบขึ้นเฝ้าท้าวดาหา โดยท้าวดาหาได้ตรัสแก่ สุหรานากงว่าศึกครั้งนี้ไม่
ควรจะเกิดขึ้น แต่เป็นเพราะลูกสาวของเราอัปลักษณ์จะมีคู่ชายก็ไม่ปรารถนา จึงหักใจยกให้ระตูไป
อันพระเชษฐานั้นไม่รู้ว่าจะให้ใครมาช่วยหรือไม่ หลานเดินทางมาได้ข่าวบ้างไหม
สุหรานากงทูลตอบว่า ท้าวกุเรปันให้ระเด่นกะหรัดตะปาตียกกองทัพเมืองกุเรปันมาสมทบกับกองทัพ
ของอิเหนาที่เมืองหมันหยา ท้าวดาหาสงสัยจึงถามว่า กะหรัดตะปาตีจะมาช่วยเราไม่สงสัย แต่อิเหนานั้นเขาจะ
ู
มาทำไมเจ้าอย่าพดดีกว่า ขนาดพระเชษฐามีราชสารบอกไปหลายครั้งเขายังไม่มาเลย ยอมทิ้งงานวิวาห์ของตน
ศึกมาประชิดติดเมืองเพราะใครเล่า คงจะรักเมียยิ่งกว่าญาติ แม้จะมาก็คงมาด้วยความจำใจเพราะกลัวพอ
่
การสู้รบครั้งนี้เราคงไม่ต้องรออิเหนา
สุหรานากงจึงขอนำไพร่พลจากเมืองขึ้น และของเมืองสิงหัดส่าหรียกออกโจมตีข้าศึกแต่ท้าวดาหา
ห้ามไว้ ตรัสว่าไม่ควรด่วนเข้าชิงชัย ควรตั้งมั่นในกำแพงพระนคร รอให้ข้าศึกเข้าโจมตีเราก่อน และขอแต่งตั้งให้
เจ้าเป็นผู้บัญชาการรบในเมือง
กล่าวถึงดะหมังเสนาบดีเมืองกุเรปัน ได้ถือราชสารของท้าวกุเรปันไปยังเมืองหมันหยา ครั้นถึงแล้วจึง
เข้าเฝ้าอิเหนาถวายราชสาร อิเหนาเปิดอ่าน สารนั้นมีใจความว่า
" ในลักษณ์นั้นว่าปัจจามิตร มาตั้งติดดาหากรุงใหญ่
จงเร่งรีบรี้พลสกลไกร ไปช่วยชิงชัยในทันที
ถึงไม่เลี้ยงบุษบาเห็นว่าชั่ว แต่เขารู้อยู่ว่าตัวนั้นเป็นพ ี่
อันองค์ท้าวดาหาธิบดี นั้นมิใช่อาหรือว่าไร
มาตรแม้นเสียเมืองดาหา จะพลอยอายขายหน้าหรือหาไม่
ซึ่งเกิดศึกสาเหตุเภทภัย ก็เพราะใครทำความไว้งามพักตร์
หน้า | 38
