Page 102 - παράξενες ιστορίες με γάτες

τη δικαιώσει. Έχει στήσει τη βαριά φωτογραφική μη-
χανή της πάνω σε τρίποδο και περιμένει, με υπομονή,
την κατάλληλη στιγμή για να πατήσει το κλικ.
Καταλαβαίνω ότι είναι ώρα να επέμβω. Μ’ ένα σάλτο
κι ένα παρατεταμένο νιαούρισμα πηδάω στο στημένο
τρίποδο και το ρίχνω στο έδαφος τη στιγμή που η κο-
πέλα αναπηδά με μια στριγκλιά φοβισμένη. Σε ελάχι-
στα δευτερόλεπτα το βάρος της μηχανής το παρασύ-
ρει έξω από τα κάγκελα και από εκεί στο κενό όπου,
σαν από θαύμα, το λουρί της πιάνεται σ’ ένα άγκιστρο
που προεξέχει από τον κάθετο τοίχο. Ο εξοπλισμός
κρέμεται λίγα μέτρα πάνω από το νερό και ο αέρας το
ταλαντεύει. Πηδάω γρήγορα στη βάρκα και από εκεί
στο μόλο και κρύβομαι σε απόσταση ασφαλείας.
Βλέπω, επιτέλους, το βλέμμα του να ζωντανεύει. Χώ-
νει το κινητό στην τσέπη, βιαστικά, και τρέχει προς το
μέρος της κοπέλας. Πηδάει με σβελτάδα πάνω από
την κουπαστή, πιάνει το λουρί και ξανασκαρφαλώνει
με ύφος ήρωα και κινήσεις όλο χάρη. Συστήνονται, με
τα πρόσωπά τους να φωτίζονται από το φεγγάρι που
μόλις βγήκε από ένα σύννεφο. Της παίρνει το σάκο
και απομακρύνονται μαζί αμήχανα προς τον δρόμο.

Put the blame on Mame boys…. Κάποιος ανοίγει την
πόρτα του bar προς τα έξω κι η μουσική, μαζί με το
όνομά μου, ακούγονται καθαρά. Ο βόμβος έχει δώσει
τη θέση του σ’ ένα μελωδικό τραγούδι.

Είναι ακόμη νωρίς. Θα κατηφορίσω προς το κέντρο…
Βαδίζω χωρίς βιασύνη παράλληλα με το πλοιαράκι
προς το σταθμό. Στοιχηματίζω με το χρόνο ποιος θα
φτάσει πρώτος στον επόμενο στύλο. Το ποτάμι,
όμως, χάνεται κάτω από την κάθετη λεωφόρο και τρα-
βάω προς τα δεξιά για την Alexanderplatz. Τα λευκά
παγωμένα κτίρια με τρομάζουν! Μοιάζουν με γίγα-
ντες χωρίς χέρια που μελετούν ένα σχέδιο μάχης.

101