Page 7 - GEL2201

ภาษาไทยเชิงวิชาการ

2.1.3.12 บุพสัญญา (ditto mark) รูปคือ ” ใช้เขียนแทนคําหรือข้อความที่ซํ้ากับ
บรรทัดบน โดยเขียนไว้ใต้คําหรือข้อความนั้นเพื่อไม่ต้องเขียนซํ้าอีก แต่เวลาอ่านต้องอ่านเต็มคํา

หรือข้อความนั้น เช่น

มากกว่า ใช้เครื่องหมาย >

น้อยกว่า ”————” <

2.1.3.13 ไม้ยมก รูปคือ ๆ ใช้เขียนหลังคํา วลี ประโยคเพื่อให้อ่านซํ้าอีกครั้งหนึ่ง
เช่น อยู่เป็นปีๆ อ่านว่า อยู่เป็นปีปี

2.1.3.14 ไปยาลน้อย รูปคือ ฯ ใช้ละคําที่รู้จักกันดี เช่น กรุงเทพฯ มาจาก

กรุงเทพมหานคร ใช้ละส่วนท้ายของวิสามานยนามที่ได้กล่าวมาก่อนแล้ว เช่น จุฬาลงกรณ์

มหาวิทยาลัย เขียนเป็น จุฬาลงกรณ์ฯ
2.1.3.15 ไปยาลใหญ่ รูปคือ ฯลฯ ใช้สําหรับละข้อความข้างท้ายที่อยู่ในประเภท

เดียวกัน ซึ่งยังมีอีกมากแต่ไม่ได้นํามาแสดงไว้ เช่น สิ่งของที่ซื้อขายกันในตลาดมี เนื้อสัตว์ ผัก

ผลไม้ นํ้าตาล นํ้าปลา ฯลฯ

2.1.3.16 ไข่ปลา (ellipsis, dotted line) รูปคือ ... และเส้นประ (dashed line)
รูปคือ ---ใช้สําหรับละข้อความที่ไม่จําเป็นหรือไม่ต้องการกล่าวเพื่อจะชี้ว่า ข้อความที่นํามากล่าว

นั้นตัดตอนมาเพียงบางส่วน ใช้ได้ทั้งตอนขึ้นต้น ตอนกลาง และตอนท้ายข้อความ โดยใช้ละด้วย

จุดอย่างน้อย ๓ จุด เช่น “...มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา เป็นสถาบันอุดมศึกษาที่มีพัฒนาการ

มายาวนาน ...กระทรวงศึกษาธิการได้จัดตั้งโรงเรียนสวนสุนันทาวิทยาลัยขึ้น เมื่อปีพุทธศักราช

2480...จากวันนั้นถึงวันนี้มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทาได้กลายเป็นมหาวิทยาลัยคุณภาพชั้น
นําเพื่อปวงชน...” หรือใช้ในแบบพิมพ์ซึ่งเว้นที่ไว้ให้กรอกข้อความต่าง ๆ

เรื่องที่ 2.1.4 ระดับภาษา
ระดับภาษาที่ใช้ติดต่อกันในสังคม จําแนกอย่างกว้าง ๆ ได้ 3 ระดับ คือ ระดับ

ภาษาทางการ ระดับภาษากึ่งทางการและระดับภาษาปาก การจะเลือกติดต่อสื่อสารกันด้วย

ภาษาระดับใดขึ้นอยู่กาลเทศะ ความสัมพันธ์ของบุคคล รวมถึงโอกาสและสถานที่ ในกรณีของการ

เขียนงานเชิงวิชาการนั้น จําเป็นต้องใช้ระดับภาษาทางการหรือในบางลักษณะงานอาจเป็นระดับ

ภาษากึ่งทางการก็ได้ เช่น การเขียนแสดงความคิดเห็นทางวิชาการ ไม่ว่าจะเป็นระดับภาษา
ทางการหรือกึ่งทางการสิ่งสําคัญที่ต้องคํานึงในการใช้ภาษาเพื่อนําเสนอคือ ภาษานั้นต้องใช้คําดี มี

ความประณีตและเป็นภาษาที่เข้าใจง่าย

45