Page 117 - Somebody's Child CC Version.indd
P. 117

ห็นุ�มพงห็ญ้าสูง 117
                                                                         ู


                       “แต่ พ่รัะองค์เจิ้าข้า!” (ผมตอบพ่รัะองค์อย่างเงยบๆ อยู่ในห์ัวของ
                                                               ่
                         ั
                                                        ิ
                                    �
                                    ื
                                          ่
                         �
                               ู
                                              ั
                 ผมตอนนน) “ลกขอด่มไวน์ด่ๆ สกแก้วและกนอาห์ารัก่อนได่้ไห์ม” ที่ว่า
                  ำ
                 คาตอบยังเป็็นเห์มือนเด่ิม
                                                                  ็
                                     ิ
                                              ั
                                              �
                       ผมแอบมองห์ญงสาวคนนนจิากด่้านข้าง และเห์นบางอย่างบน
                                              ื
                 ใบห์น้าของเธิอ บางที่เธิออาจิเพ่�งด่�มไวน์ไป็สักแก้วเพ่�อชิ่วยให์้ห์ายกรัะสับ
                                                              ื
                                   ่
                                            ิ
                 กรัะส่ายก่อนเครั�องบินออก ห์รัือบางที่่มันอาจิเป็็นอะไรัที่�มากกว่าน�น ผม
                                                                         ั
                                                                 ่
                               ื
                                                                             ั
                                      ั
                                             ื
                           ่
                                                          ้
                                                                ็
                                                                    ื
                                             �
                   ู
                                                                 ั
                                   ่
                                                                      ั
                                 ั
                 พ่ด่ออกไป็วา “สวสด่ครับ ผมชิอจิอห์์นนะ” แลวเรัากจิบมอที่กที่ายกน
                                         ู
                                                    ั
                                               ั
                                            ุ
                           ่
                     ู
                                                           ิ
                 ผมรั้ได่้ที่นที่ว่าเธิอต้องการัพ่ด่คยกบใครัสกคนจิรังๆ และผ่านไป็ไม่นาน
                         ั
                     ็
                 ผมกได่้รั้ห์ลายอย่างเกยวกบตวเธิอ ชิวตของเธิอยากลาบากและเธิอผาน
                                          ั
                                    �
                                    ่
                                                               ำ
                                        ั
                        ู
                                                 ่
                                                  ิ
                                                                            ่
                                                                         ิ
                                                       ู
                                                                      ั
                 ป็รัะสบการัณ์ถกที่ารั้ายและถูกป็ฏเสธิมาทีุ่กรัป็แบบ แต่เธิอกำาลงเด่นที่าง
                                             ิ
                                ำ
                             ู
                                     ่
                 กลับไป็นิวซ่แลนด่์เพ่ื�อเย�ยมครัอบครััว ผมสงสยว่าการัต้อนรัับแบบไห์นกัน
                                                       ั
                   ่
                 ที่กาลังรัอเธิออยู่
                   �
                    ำ
                                                 ั
                                                                         ื
                                             ั
                                                      �
                                                          ำ
                                                                            �
                                                            ั
                                                    ื
                                                                        ็
                                 ็
                            �
                       จิากนันเธิอกถามผมเกยวกบห์นงสอที่่ผมกาลงอ่านอยู่ ซึ�งกคอเรัือง
                                          �
                                          ่
                  ุ
                 บรัุษจิากสวรัรัค์ (The Heavenly Man) ผมบอกเธิอว่ามันเป็็นห์นังสือ
                 ครัิสเตยน เธิอบอกว่าคนในครัอบครััวเธิอบางคนเคยไป็โบสถ์ แต่พ่วกเขา
                       ่
                         ื
                 เลิกล้มเรั�องการันับถือ “ศาสนา” มาห์ลายป็ีแล้ว
                       “โอเค พ่รัะองค์เจิ้า น�นเป็็นการัเป็ด่ของลูก” ผมนึก ผมเล่าให์้เธิอฟัง
                                                  ิ
                                        ั
                                                           ่
                                                  ่
                         ั
                   �
                                                                  ่
                 เกยวกบตวผมเอง และพ่รัะเยซได่ที่รังเป็ลยนแป็ลงชิวตผมอยางไรั พ่อเลาจิบ
                   ่
                                                                           ่
                                                            ิ
                      ั
                                                  �
                                            ้
                                          ู
                  ำ
                  �
                 นาตาเธิอก็ไห์ลออกมา
                                                             ั
                                ่
                                �
                                                                 ั
                                                                     ั
                                       ั
                                                                           �
                                                       ่
                       “ขอบคณที่เล่าให์้ฉนฟังนะคะ” เธิอกลาว “ฉนห์วงว่าฉนจิะเชิอได่้
                             ุ
                                                                           ื
                       �
                            ื
                       ่
                 แบบที่คุณเชิ�อ”
                                                                         �
                                  ั
                                                                         ่
                                          ั
                               ั
                       ผมไม่ได่้บงคบให์้เธิอตด่สนใจิ มนเป็็นห์น้าที่ของพ่รัะเจิ้าที่จิะที่รัง
                                                   ั
                                                             �
                                             ิ
                                                             ่
                 สมผสจิตใจิของผ้คน ไม่ใชิ่ห์น้าที่ผม แต่ผมด่ใจิมากที่ได่้พ่ยายามพ่ด่คย
                  ั
                       ิ
                                                        ่
                                                                             ุ
                                ู
                                                                          ู
                                             �
                                             ่
                                                               ่
                     ั
                                                               �
                                       ั
                                              ็
                                                             ิ
                                                    ่
                 กับเธิอ ถ้าผมไม่ที่าอย่างน�น เธิอกจิะไม่มโอกาสได่้คด่ถึงส�งที่พ่รัะเยซที่รัง
                                ำ
                                                                    �
                                                                    ่
                                                                  ิ
                                                                           ู
                 กาลังห์ยิบย�นให์้ บางที่ผมอาจิเป็็นแค่ห์่วงโซ่ห์น�งที่จิะนาเธิอไป็พ่บพ่รัะเจิ้า
                                                         ึ
                           ื
                                    ่
                                                           �
                  ำ
                                                               ำ
                                                           ่
   112   113   114   115   116   117   118   119   120   121   122