Page 137 - Somebody's Child CC Version.indd
P. 137

พลงที่ี�สูร้างความเปลี�ยนแปลง 137
                                                        ั


                                           ้
                                               ำ
                                                                       ้
                                                           ู
                                                            ี
                                                           �
                      จะสูามารถรู้สูึกได้ พระเจ้าไดที่รงนาการเยียวยามาสูชวิตของฉัันเห็มอนกับคุณ
                       ั
                      ฉันมีชีวิตสูมรสูที่ี�มีความสูุขและมีลกสูองคน... ใช�แล้ว พระเจ้าอวยพระพร
                                                ู
                             ั
                                                        ั
                                                                       ั
                                          ั
                                  ั
                      และที่รงรกษาฉัน ที่รงใช้ฉันให็้ห็นุนใจและสูนบสูนุนคนอ้�นที่ี�กำาลงพยายาม
                      ก้าวผ�านความเจ็บปวดของครอบครัวที่ี�แตกแยก อย�างไรก็ตาม ฉัันยังย้น
                                                             ั
                        ู
                                               ู
                      อย�ใกล้ปากเห็วมากกว�าคนอ้�นอย�ดี แต�น�นยิ�งที่ำาให็้ฉันเกาะติดพระเยซ็มาก
                                                                           ู
                                                     ั
                      ขึนไปอีก! ขอบคุณพระเจ้าสูำาห็รับพระเมตตาและพระคุณแห็�งการเยียวยา
                       �
                      ของพระองค์
                         [4.] ก�อนอ้�นต้องขอบอกว�าฉัันไม�ใช�นักวิจารณ์ห็นังสู้อ และไม�ใช�
                      คริสูเตียนให็ม� แต�เป็นแค�คนคนห็นึ�งที่ี�เช้�อในพระเจ้าและพระเยซ็ู (และก  ็
                      ยังคงเรียนรู้อย�) และเป็นสู�วนห็นึ�งของโบสูถ์เล็กๆ ... ฉัันอ�านห็นังสู้อของคุณ
                                 ู
                                                                             ั
                      จบภายในสูองวนระห็ว�างที่ี�โยกห็วไปกบดนตรีและการนมสูการร�วมกบ
                                                ั
                                                    ั
                                  ั
                                                                    ั
                                                    ั
                            ั
                                                          ั
                      ครอบครว (ที่ี�งานสูปริงฮาร์เวสูต์) และฉันวางมนไม�ลงเลย
                         ถึงแม้ตัวฉันเองจะไม�เคยมีชีวิตวัยเด็กที่ี�ปกติ (พ�อของฉัันมีอาการป่วย
                                 ั
                      ที่างจิต) แต�ก็นะ ทีุ่กวันนี�ห็ลายคนก็มีวัยเด็กที่ี�ไม�ค�อยปกติเห็ม้อนกัน แต�
                                                             �
                                                          ั
                      ไม�มีอะไรจะเที่ียบกบความเศิร้าของคุณได้เลย ฉันนำาตาไห็ลเลยตอนที่ี�อ�าน
                                    ั
                      เร้�องในวัยเด็กของคุณและสูิ�งที่ี�คุณต้องพบเจอ ฉัันรู้สูึกจริงๆ นะจอห็์น
                      ว�าคุณเขียนมันออกมาจากใจ และตัวตนบางสู�วนของคุณก็ได้ฉัายออกมา
                                                             ั
                                                                   ั
                                                       ั
                                        ั
                                 ั
                      คุณมีอารมณ์ขนด้วย (ฉันชอบสู�วนที่ี�เกี�ยวกบแมวน�นน�ะ) ฉันรู้สูึกจริงๆ ว�า
                                                                  ั
                                                    ั
                       ั
                               ู
                                                                ั
                      มนเป็นคำาพดของคุณเอง... ตอนอ�านห็นงสู้อของคุณ ฉันสูงเกตได้ว�ามีการ
                      พูดถึง และมีเร้�องราวเกี�ยวข้องกับรอยสูักของคุณอย�ห็ลายที่ี� ฉัันว�าศิิลปะ
                                                               ู
                      บนเรอนรางสูามารถเลาเร�องไดด้วยตวมันเอง โดยเฉัพาะเรองที่ผคนมักตัดสูิน
                          ้
                             �
                                                                 ้
                                                                    ี
                                                                    �
                                                                 �
                                                                     ้
                                                                     ู
                                                 ั
                                      �
                                            ้
                                         ้
                                                         ็
                      คนอ้�นจากรูปลักษณ์ภายนอก โดยสูัตย์จริงฉัันกรู้ดีว�า ตัวฉัันเองก็เคยตัดสูิน
                               ั
                               �
                      คนอ้�นเช�นนน....
                                      ี
                                             ึ
                                       ำ
                                                    �
                                                         ้
                         ฉัันห็วังวาคุณจะมกาลังใจข�นเพราะวาห็นังสูอของคุณสูร้างแรงบันดาลใจ
                               �
                                            ั
                                                                      ั
                      ให็้คนอ้�นมากมาย และที่ำาให็้ฉันได้คิดที่บที่วนเกี�ยวกบชีวิตของฉันเอง
                                                             ั
                                               ู
                         ดแลตวเองด้วยนะคะ จากผ้อ�านคนห็นึ�งที่ี�ได้รบแรงบนดาลใจ
                              ั
                                                            ั
                                                                 ั
                          ู
   132   133   134   135   136   137   138   139   140   141   142