Page 78 - Naklen Öyküler

gözleriyle karşılaştım. Hemen ardından arabanın plakası dikkatimi
çekti. Çocukluğumdan beri bu oyunu oynarım. Yurtdışına ait bir

plakaydı. Baştaki iki harf onun adının ve soyadının ilk harfleriydi.
Heyecanlandım. Hızlanıp öndeki arabayı geçtim ve bu kez dikiz ay-
nasından arabayı gözlüyordum. Sonra o beni geçti. Biraz daha hız-
landım. Tam geçmek üzereydim ki bir ses duydum: “Bu yarış değil,
güzelim, yalnızca eve sorunsuz vardığından emin olmak istedim.”

Sesi duyduğuma yemin edebilirim. Yavaşladım. Öndeki arabanın
dönüş sinyallerini izledim; benim eve gidiş yoluma uygundu. Arka-
sından gitmeyi sürdürdüm. En son anda o bir U dönüşü yapıp gel-

diğimiz yoldan girmeye koyuldu ve ben sağa dönüp yoluma devam
ettim. Biraz sonra evimin önünde park ettim. Çocukça bir sevinçle
arabadan indim. Bir üst aşamaya geçmiş gibi hissettim; zihnim artık
oyunları renklendiriyordu.

Mektuplarımda bu anları ona da anlattım. Bazılarını birkaç
kez anlattırdı. Ayrıntıları sorularıyla açtı. En çok da kolumda hisset-
tiğim sıcaklıkla, dikiz aynasında gözlerini gördüğümü söylememle
ilgilendi. Düşlemek neyse de bunun duyusal bir yansıması olması il-

gisini çekmişti. O söyleyince fark ettim. Gerçekten de yaşadığım çok
ayrıcalıklı bir durum gibi gelmeye başladı. Bu arada iş için başka bir
şehre gitmesi gerekti, ama yazışmalarımız hız kesmeden sürüyordu.

En baştaki iki kereden sonra hiç görüşmedik. Ama düşler bo-
yunca beraberdik. Balkonumda birlikte çay içip söyleşiyorduk. Film
izlerken elimi tutuyordu. İşyerime gittiğimde kapıda beni bekler bu-

luyordum ve odama dek birlikte yürüyorduk. Bir keresinde akşam
yemeği için dostlarımla gittiğim restoranda, yanımdaki sandalyede
sessizce oturup arada bana gülümseyerek gecemi güzelleştirmişti.
Bunları ona da mektuplarda anlatıyordum. Hoşuna gittiğini söylü-
yordu. Mutlu olmamdan dolayı mutluluk duyduğunu ekliyordu.

Döndüğü akşam bütün cesaretimi toplayıp mektubumun en
sonuna “Bu gece bana gelmeni bekleyeceğim” yazdım. Uzunca bir

78