Page 85 - Naklen Öyküler

Yalnızlığı sevmedi. Kalabalık yapsınlar diye yanına düşlerini

çağırdı. O düşlerde yine aynı parkta, yine kadınla el eleydi. Olanlar-
dan, buluşmalarına dek yaptıklarından konuşuyorlardı. Kadın cıvıl
cıvıl bir şeyler anlatırken adam kadını kalbi çarparak, ama ona belli
etmeksizin seyrediyordu. Bir yandan da bu denli özel bir insanı yi-
tirmek istemediğini düşünüyordu. İçinde ilk günlerin coşkusu can-

lanmıştı. Tükettiğini söylediği o eşsiz coşku yeniden için ısıtmaya
başlamıştı. Gitme zamanı yaklaştıkça ikisinin de boğazında bir şey-
ler düğümleniyordu. Kaçamak bakışları bırakıyorlardı. Artık zamanı

göz göze geçiriyorlardı. Birbirini tamamlayan sözlerle, karşılaştık-
ları için ne kadar şanslı olduklarından söz ediyorlardı. Sevgi, ama
gerçek sevgi, kolay ele geçmiyordu. Kadın, gitmeden son kez adama
baktığında, yeniden geleceğini söylemeden gözleriyle duyuruyordu
ve adam duyuruyordu söylemeden, bekleyeceğini. Düşleri birden

bire sonlandığında, adam kendine kızgınlığına döndü. Sevgiden şı-
marmış olmasını bir türlü bağışlayamıyordu.

Adam parktan ayrıldıktan kısa bir süre sonra, o banka başka

bir gölge düştü. İki kavağın arası, bu kez kadının içindeki boşlukla
doldu.

85