Page 15 - Tuğba Zengin

Hüzünlü Bir İlkbahar

Batuhan ATA

Ilık bir ilkbahar günüydü. Nisan ayı çoktan yarılanmıştı. Bahara

hiç yakışmayan bulutlar güneşi kapatıyordu. Sokaklar bomboştu; ne

bir simitçi geçiyordu, ne alışverişe giden kadınlar, ne okula giden

çocuklar... Covid virüsünün neden olduğu salgından dolayı dışarı

çıkmak yasaklanmıştı ve herkes kendi evindeydi. Hatta hasta olan

insanlar da karantinadaydı. Ben de evdeydim. Beyaz duvarları ve

geniş kitap rafları olan şirin bir odada oturuyordum. Eski kitap

kokusu burayı sarmıştı. Sokaktan geçen tek tük arabanın ve bahar

rüzgârının sesi açık camlardan içeri süzülüyordu. Hasır, yıpranmış
bir sandalye masanın karşısında kurum kurum kuruluyordu. Rafların

arasındaki gitarım, onu çalmamı bekler gibiydi.

Odada keyifle oturduğum sırada annem birden içeri girdi ve

bana o kötü haberi verdi. Birkaç gün önce teyzemin ateşi çıkmıştı.

Sevecen ve güler yüzlü biri olan teyzeme hasta olmayı hiç

yakıştırmamış ve bu duruma çok üzülmüştüm. Hepimiz onun Covid

olabileceğinden endişeleniyorduk. Üstelik salgından hemen önce

teyzem, eşi ve çocuklarıyla birlikte anneannemin evine gitmişti.
Sokağa çıkma yasakları başlayınca da kendi evlerine bir süre

dönememişlerdi. Yani teyzem hasta olduğunda ev oldukça

kalabalıktı: anneannem, dedem, kuzenlerim ve eniştem… Bu yüzden

hemen önlem almışlar. Hastalığın belirtilerini izlemeye karar

verdiklerinden ötürü teyzem ayrı bir odada kalmaya başlamıştı. Ne

yazık ki hastalığın belirtileri bu sürede bir bir ortaya çıkmış. Artarak

devam edince de teyzem çok endişelenmiş.

15