Page 16 - Tuğba Zengin

“Semptomlarım hâlâ devam ediyor. Acaba test mi yaptırsak.”

Demiş. Hemen hastaneye giderek test yaptırmış. İki gün sonra

yardımseverliği ile bilinen bir kadın olan aile hekimimizden
anneannemin evine bir telefon gelmiş:

“Testiniz negatif çıktı. Gözünüz aydın!” Demiş doktor. Teyzem

ise ona çok teşekkür etmiş ve bu habere çok sevindiğini söylemiş.

Ama birkaç saat sonra bir telefon daha gelmiş. Bu defa da Maltepe

İlçe Sağlık Müdürlüğü’nden bir doktormuş arayan:

“İyi akşamlar. Test sonucunuz pozitif çıktı.” Teyzem bu duruma

çok şaşırmış ve aile hekiminin sonucunun negatif olduğunu söylediği

anlatmış. Ama telefondaki doktor daha önceki bilginin yanlış

olduğunu ve sonucun pozitif olduğunu yinelemiş.

Bu haber bizim için uzun ve zor günlerin başlangıcı olmuştu.

Teyzem hemen karantinaya alındı. Anneannemlerin evinde diğer aile

üyelerinden ayrı bir odada kalmaya devam etmiş. Bu kez daha sıkı

önlemlerle… Ama iki gün sonra, anneannem ve dedemde de belirtiler

gözükmeye başlamış. Hemen hastaneye gitmişler ve onlara da test

yapılmış. Sonuçlar pozitif çıkınca onlar da hemen karantinaya

alınmışlar ve teyzemle aynı odada kalmaya başlamışlar. Bir süre

sonra dedem yaşlı olduğu için ve üstüne üstlük kronik rahatsızlığı
da olması nedeniyle hastaneye yatırılma kararı alınmış.

Ertesi gün dedemi alacak olan ambulans gelmişti. Evlerimiz

çok yakın olduğundan camdan bakınca ambulansı görebiliyorduk.

Siren sesleri kulaklarımızı tırmalıyordu. O sırada kızıl saçları ve hafif

toplu bir kadın olan anneannemi gördüm. Fedakâr anneannemin

tombul yanakları gözyaşlarıyla ıslanmıştı. Uzun boyu ve yakışıklı bir

adam olan dedemi iste hastalık endişelendirmişti sanırım, yeşil

16