Page 167 - 2557 เล่ม 1

๑๖๗

ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๒๐ จึงไม่รับฎีกา
โจทก์ทั้งสองเห็นว่า ศาลชั้นต้นมีคําสั่งไม่รับฎีกาของโจทก์ทั้งสองโดยไม่ส่ง

ฎีกาของโจทก์ทั้งสองให้ผู้พิพากษาซึ่งพิจารณาคดีในศาลชั้นต้น ๒ คน

และศาลอุทธรณ์ภาค ๑ อีก ๓ คน พิจารณาว่ามีเหตุอันสมควรที่จะรับฎีกาของ
โจทก์ทั้งสองหรือไม่เป็นการไม่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา

มาตรา ๒๒๑ และมาตรา ๒๒๓ ทั้งคดีนี้มีการกระทําความผิดที่ชัดเจนและฝ่าฝืน

ต่อกฎหมาย ไม่ทําตามคําพิพากษาศาลอุทธรณ์ภาค ๑ เป็นปงญหาสําคัญอันควรสู่
ศาลฎีกาให้อนุญาตรับฎีกาของโจทก์ทั้งสอง ขอให้ยกคําสั่งศาลชั้นต้นที่ไม่รับฎีกา

เป็นรับฎีกาของโจทก์ทั้งสองไว้พิจารณา

หมายเหตุ จําเลยทั้งสามไม่ได้รับสําเนาคําร้อง
โจทก์ทั้งสองฟ้องขอให้ลงโทษจําเลยทั้งสามตามประมวลกฎหมายอาญา

มาตรา ๘๓, ๘๔, ๑๕๗

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว เห็นว่า คดีมีมูล ให้ประทับฟ้อง
ต่อมาศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ทั้งสองอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์ภาค ๑ พิพากษายืน
โจทก์ทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นมีคําสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว

โจทก์ทั้งสองยื่นคําร้องนี้

ค าสั่ง พิเคราะห์แล้ว คดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ภาค ๑ พิพากษายกฟ้อง
โจทก์ทั้งสองต้องห้ามมิให้คู่ความฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา

มาตรา ๒๒๐ แม้โจทก์ทั้งสองอ้างว่าฎีกาของโจทก์ทั้งสองเป็นเรื่องการกระทํา

ความผิดของเจ้าหน้าที่ของรัฐที่ชัดเจนก็ตาม หากโจทก์ทั้งสองประสงค์จะใช้สิทธิ
ฎีกา โจทก์ทั้งสองต้องได้รับอนุญาตให้ฎีกาโดยผู้พิพากษาคนใดซึ่งพิจารณาหรือ

ลงชื่อในคําพิพากษาในศาลชั้นต้นหรือศาลอุทธรณ์ภาค ๑ พิเคราะห์เห็นว่า

ข้อความที่ตัดสินนั้นเป็นปงญหาสําคัญอันควรสู่ศาลสูงสุดและอนุญาตให้ฎีกาตาม
ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒๒๑ แต่ขั้นตอนในการที่จะ

ขอให้ผู้พิพากษาอนุญาตให้ฎีกาดังกล่าว มิได้มีบัญญัติวางหลักเกณฑ์ไว้โดยเฉพาะ