Page 61 - หนังสือที่ระลึกพิธีเปิด E-book

54

จากแนวคำพิพากษาฎีกาดังกล่าว เห็นได้ว่าลำพังการที่นายจ้างปิด

้
โรงงานหรือหยุดประกอบกิจการชั่วคราว ไม่เป็นการพ้นวิสัยที่นายจ้างจะจ่ายค่าจาง
ให้แก่ลูกจ้าง ดังนั้น นายจ้างยังมีหน้าที่จ่ายค่าจ้างตามสัญญาจ้างในระหว่างหยุด

กิจการชั่วคราวให้แก่ลูกจ้าง

ั่
ต่อมาการหยุดกิจการชวคราวอยู่ภายใต้ประมวลกฎหมายแพ่งและ

์
พาณิชยและกฎหมายคุ้มครองแรงงาน

ในปี พ.ศ. 2541 มีการตรา

กฎหมายคุ้มครองแรงงาน กำหนดสิทธิ

และหน้าที่ระหว่างนายจ้างกับลูกจ้าง ในกรณี

หยุดกิจการชั่วคราวไว้เป็นการเฉพาะ

ตามมาตรา 75 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครอง

แรงงาน พ.ศ. 2541 โดยกำหนดหลักเกณฑ์สำคัญให้นายจ้างจ่ายเงินไม่น้อยกว่า

ร้อยละ 50 ของค่าจ้างปกติให้แก่ลูกจ้างในระหว่างหยุดกิจการทั้งหมดหรือ

แต่บางส่วนเป็นการชั่วคราว หลังจากนั้นในปี พ.ศ. 2551 ได้มีการแก้ไขพระราชบัญญัติ

คุ้มครองแรงงานฯ ฉบับเดิม โดยพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน (ฉบับที่ 2)

พ.ศ. 2551 ให้นายจ้างจ่ายเงินเพิ่มขึ้นจากเดิมไม่น้อยกว่าร้อยละ 50 เป็นไม่น้อยกว่า

ร้อยละ 75 ของค่าจ้างปกติให้แก่ลูกจ้างในระหว่างหยุดกิจการชั่วคราว รวมทั้ง

กำหนดหน้าที่ให้นายจ้างทำหนังสือแจ้งล่วงหน้าให้ลูกจ้างและพนักงานตรวจแรงงาน

ในเขตพื้นที่ทราบล่วงหน้าก่อนหยุดกิจการชั่วคราวไม่น้อยกว่า 3 วันทำการ

และในปี 2562 มีการแก้ไขเพิ่มเติม มาตรา 75 อีกครั้ง โดยพระราชบัญญัติคุ้มครอง

แรงงาน (ฉบับที่ 7) พ.ศ. 2562 ให้นายจ้างจ่ายเงินในระหว่างหยุดกิจการชั่วคราว

ณ สถานที่ทำงานของลูกจ้าง และจ่ายอย่างน้อยเดือนละครั้ง รวมทั้งแก้ไขให้นายจ้าง

ต้องรับผิดเสียดอกเบี้ยระหว่างผิดนัดกรณีไม่จ่ายเงินระหว่างหยุดกิจการชั่วคราว

ในอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง