Page 407 - บทความทางวิชาการหลักสูตร ผู้พิพากษาหัวหน้าศาล รุ่นที่ 21
P. 407

๓๙๔







                                                                                                    ั
                     เห็นได้ว่าไม่สามารถขับรถได้ ไม่มีโรคประจ่าตัวที่ผู้ประกอบวิชาชีพเวชกรรมเห็นว่าอาจเป็นอนตราย
                                                        ั่
                                                           ื
                     ขณะขับรถ ไม่เป็นบุคคลวิกลจริตหรือจิตฟนเฟอน ไม่มใบอนุญาตขับรถชนิดเดียวกันอยู่แล้ว และไม่เป็น
                                                                  ี
                     ผู้อยู่ในระหว่างถูกยึดหรือเพกถอนใบอนุญาตขับรถ ผู้ขอใบอนุญาตขับรถต้องได้รับใบอนุญาตมาแล้ว
                                             ิ
                                                    ี
                                      ุ
                     ไม่น้อยกว่าหนึ่งปี มีคณสมบัติและไม่มลักษณะต้องห้ามและไม่เคยต้องค่าพิพากษาถึงที่สุดให้ลงโทษหรือ
                     ถูกเจ้าพนักงานเปรียบเทียบปรับตั้งแต่สองครั้งขึ้นไป
                             ส่าหรับความผิดเกี่ยวกับการขับรถอย่างใดอย่างหนึ่งคือ ฝ่าฝืนสัญญาณจราจรหรือ

                                                                     ื่
                     เครื่องหมายจราจร ขับรถขณะเมาสุราหรือของเมาอย่างอนในลักษณะกีดขวางการจราจร ใช้ความเร็ว
                     เกินอตราที่กฎหมายก่าหนด โดยประมาทหรือน่าหวาดเสียวอนอาจเกิดอนตรายแก่บุคคลหรือทรัพย์สิน
                                                                       ั
                                                                                 ั
                         ั
                                                                                  ้
                              ่
                     และโดยไมค่านึงถึงความปลอดภัยหรือความเดือดร้อนของผู้อื่น เว้นแต่จะพนโทษครั้งสุดท้ายไม่น้อยกว่า
                               6
                     หกเดือนแล้ว
                             ๒.๓ ความรู้เกี่ยวกับกฎหมายทั่วไป
                             ในแง่นิติศาสตร์ประกอบกับแง่ประวัติศาสตร์กฎหมาย แบ่งยุคของกฎหมายได้ ๓ รูปแบบคือ

                             ๑) ยุคกฎหมายชาวบ้าน (Volksrecht) กฎหมายยุคนี้เป็นกฎเกณฑ์ความประพฤติที่ปรากฏ
                     ออกมาในรูปของขนบธรรมเนียมจารีตประเพณี เริ่มจากกฎเกณฑ์ประเพณีง่าย ๆ ที่ตกทอดกันมาแต่

                     โบราณที่เรียกว่า “กฎหมายที่ดีของบรรพบุรุษ” ในยุคนี้ยังไม่สามารถแยกว่าศีลธรรมขนบธรรมเนียม

                     ประเพณีกับกฎหมายได้ว่าแตกต่างกนอย่างไร ในสมัยต่อมาจึงค่อย ๆ วิวัฒนาการเป็นระบบกฎหมายที่
                                                   ั
                     สลับซับซ้อนขึ้น

                             ๒) ยุคกฎหมายนักกฎหมาย (Juristenrecht) หรือหลักกฎหมาย ในสังคมการเมืองที่มีการ
                     ปกครองอย่างแท้จริง ซึ่งมีกระบวนการยุติธรรมหรือกระบวนการรักษาความเป็นธรรมอย่างเป็น

                                      ้
                     กิจจะลักษณะเพื่อแกปัญหาที่เกิดขึ้นในคดีที่สลับซับซ้อน เมื่อตัดสินคดีไปหลายคดีข้อที่เคยปฏิบัติในการ
                                       ิ่
                      ิ
                     พจารณาคดีก็จะมีเพมขึ้นเรื่อย ๆ กฎเกณฑ์ที่เกิดขึ้นใหม่นี้เราเรียกว่ากฎเกณฑ์ที่เป็นกฎหมายของ
                     นักกฎหมาย เป็นกฎเกณฑ์ที่ใช้เหตุผลทางกฎหมาย (Juristic Reason) แตกต่างไปจากกฎหมาย
                                                       ั
                                                                  ื่
                     ประเพณีหรือกฎหมายชาวบ้าน โดยถูกพฒนาขึ้นมาเพอตอบสนองความต้องการของสังคม ในปัจจุบัน
                                                              ื่
                     ประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย์และกฎหมายอน ๆ หากน่าประมวลกฎหมายมาพเคราะห์ให้ถ่องแท้
                                                                                           ิ
                                      ่
                     จะเห็นได้ว่าแม้ในประมวลกฎหมายแพงและพาณิชย์ฉบับปัจจุบันก็ยังมีตัวบทที่มีต้นตอมาจากกฎหมาย
                                                     ่
                     นักกฎหมายอยู่ไม่น้อย เช่น เรื่องสิทธิเรียกร้องขาดอายุความ เรื่องการครอบครองปรปักษ์ เป็นต้น



                            6  ณฐนนท ทวีสิน, มานะ มะเซิง, ความเข้าใจพระราชบัญญัติรถยนต์ พ.ศ. ๒๕๒๒ หมวด ๑ (การจดทะเบียน

                     เครื่องหมายและการใช้รถ) หมวด ๓ (ใบอนุญาตขับรถ) และหมวด ๔ (บทก่าหนดโทษ) ของข้าราชการต่ารวจชั้นสัญญาบัตร
                     งานจราจร สถานีต่ารวจนครบาลพหลโยธิน, สารนิพนธ์หลักสูตรรัฐประศาสนศาตรมหาบัณฑิต วิทยาลัยทองสุข พ.ศ.
                     ๒๕๕๗, สืบค้นเมื่อ ๓๐ กรกฎาคม ๒๕๖๔ จาก http://www.bangkok.go.th
   402   403   404   405   406   407   408   409   410   411   412