Page 221 - H_KSEXASMENH_DOLOFONIA_29-5-2020

Η ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ 221

«Ίσως και ακόμα νωρίτερα», είπε η μις Μαρπλ. «Χώνονται βα-
θιά στο έδαφος... κάνουν τρομερό κακό, επιθεωρητά, ξεραίνουν
τα ωραία λουλουδάκια που ανθίζουν...»
Ένας από τους αστυνομικούς ήρθε τρέχοντας από το μονοπάτι.
Ήταν ιδρωμένος και είχε έναν λεκέ από χώμα στο μέτωπο.
«Βρήκαμε κάτι, επιθεωρητά. Φαίνεται ότι είναι αυτή».

Ήταν τότε, συλλογίστηκε η Γκουέντα, που η μέρα άρχισε να μοιά-
ζει με εφιάλτη. Ο Ζιλ μπήκε στο σπίτι κατάχλωμος, και είπε: «Εί-
ναι... αυτή είναι, Γκουέντα».
Έπειτα είχε τηλεφωνήσει ένας από τους αστυφύλακες και εί-
χε φτάσει ο ιατροδικαστής της αστυνομίας, ένας κοντός, φουριό-
ζος άνδρας.
Και ήταν τότε που η κυρία Κόκερ, η ήρεμη και ατάραχη κυρία
Κόκερ, είχε βγει στον κήπο – δεν την είχε τραβήξει, όπως θα
περίμενε κανείς, αρρωστημένη περιέργεια, αλλά μόνο η ανα-
ζήτηση αρωματικών βοτάνων για το πιάτο που ετοίμαζε για με-
σημεριανό. Και η κυρία Κόκερ, η οποία την προηγουμένη είχε
αντιδράσει στην είδηση του φόνου με μια σοκαρισμένη λογοκρι-
σία και με ανησυχία για την επίδραση που θα είχε το νέο στην
υγεία της Γκουέντα (αφού η κυρία Κόκερ είχε αποφασίσει ότι
το παιδικό δωμάτιο στον επάνω όροφο επρόκειτο να αποκτή-
σει ένοικο μετά τον δέοντα αριθμό μηνών), είχε πέσει ίσια πά-
νω στη φρικαλέα ανακάλυψη κι αμέσως είχε «νιώσει άσχημα»
σε ανησυχητικό βαθμό.
«Φρικτό, κυρία μου. Ποτέ δεν άντεχα τα κόκαλα. Τα κόκαλα
του σκελετού, όπως θα έλεγε κανείς. Και μάλιστα εδώ, στον κήπο,
πλάι στη μέντα. Πάει να σπάσει η καρδιά μου – έχω ταχυκαρδία,
μετά βίας καταφέρνω να πάρω ανάσα. Με όλο το θάρρος, μια
σταλίτσα μπράντι...»
Θορυβημένη από το αγκομαχητό και το σταχτί χρώμα της
κυρίας Κόκερ, η Γκουέντα είχε τρέξει στον μπουφέ, είχε βάλει

29/5/2020 1:59:18
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 221
H_KSEXASMENH_DOLOFONIA.indd 221 29/5/2020 1:59:18