Page 164 - JULIO

Acompáñame a percorrer o mundo enteiro e faime sentir o amor 11
verdadeiro, o amor de dous tolos soñadores que só queren deixarse

levar polo amor.
A miña Esposa, a miña Amiga e o meu Amante, sempre teu, sempre

miña, sempre noso. Ámoche o meu Begoña.

(Ti fasme amarche cada día máis)
Sempre teu… sempre miña… sempre noso.

Detrás dun "ámoche".

O meu amor, o meu pedacito de ceo, canto estraño dos teus beizos un
bico.

Canto quero verche neste instante e dicirche moitas cousas máis,
porque aínda teño moito por dicirche, hai tanto aínda detrás desa

frase, pero non me alcanzan as palabras e é que non as hai! Para o
amor non existe un dicionario nin un alfabeto, nin unha regra
ortográfica nin gramatical definida, e aínda así ten o marabilloso don
de comunicarse en todo momento, actúa coa súa propia lóxica e posúe
a súa característica forma de expresión, si, así é o amor.

Cales son as palabras que necesito para falarlle a unha célula do meu
corpo? Ou ao átomo, a un poro ou talvez ao sangue que corre polas
miñas veas? Non podes agarrar a ningún deles e falarlles esperando
que entendan unha linguaxe, unhas palabras que tratan de explicar
algo. Non podes tomar a enerxía que rodea o corpo e tentar falar con

ela, con todo, esas cousas existen, aínda que teñan “unha linguaxe
propia”, así é o corazón que non depende dunha linguaxe porque el é
autónomo, é capaz de pensar, decidir e elixir ao seu antollo, ademais
de ser capaz de comunicarse en todos os niveis sen tanta dificultade.

Ámoche, é o único que podería dicir porque non teño a capacidade de
describir nin escribir, moito menos traducir isto que di o meu corazón,
isto que grita tan alto e tan forte, isto que eu podo entender pero que
me é imposible de expresar en palabras porque a linguaxe do amor, do

corazón, non está feito para ser lido nin moito menos para ser
comunicado pola mente, por iso a miña mente non o entende e non
pode traducilo a palabras, por tanto, as verdadeiras “palabras” do
corazón non poden ser distorsionadas porque ninguén pode