Page 167 - JULIO
P. 167
O meu amor:
14
Es todo o que soñei, es a luz que máis aló das estrelas ilumina o meu
camiño, es a miña paz, a miña calma e o silencio que me dá forzas para
seguir adiante. Sempre necesito as túas palabras, as túas “ámoche” e
todo canto veña de ti, pois ti vives dentro de min, no meu corazón e en
cada un dos meus pensamentos… tanto así que xuntos creamos soños.
Eu sempre síntoche preto, presíntoche, estás en cada recuncho do
meu corpo, e no meu cuarto vives ti.
Todas as palabras do mundo non serían suficientes para expresarche
o moito que che cielo.
Pecha os teus ollos e sente o vento que fala de nós, a brisa sobre as
árbores trae un son de amor.
A lúa que brilla máis que nunca, fala dun día non moi afastado no que
ao fin esteamos xuntos.
É unha linguaxe que só poden apreciar os amores máis auténticos
como o o noso, é un idioma rodeado de estrelas.
Abre o teu corazón e a túa mente, escoita as voces dos nosos corazóns
que se aman, dan esperanza, non poden calar e gritan a todos os
ventos o nome do seu amor…
E despois, á noite chégalles un agradable e amable silencio que nos
fai durmir tranquilos sabéndonos moi amados.
No ceo albíscase un “estráñoche”, é o noso. Podes velo nese ceo que
non é nin moi azul nin moi escuro, un ceo que para nós se abre cada
noite e día.
A lúa, o sol, os silencios e todas as voces se confabulan para facer
que sintamos preto e as distancias non nos doian tanto.
Eu sigo aquí coas miñas cartas e letras que buscan reafirmarche de
que nada cambia en min, todo segue igual, todas as esperanzas están
e todos os nosos soños seguen adiante…
Así que non te canses, non caias no silencio, as túas palabras fanme
falta. Sei que me cielas e estrañas, seino porque neste mundo somos
un só, ti e eu somos esperanzas e ilusión.
