Page 169 - JULIO

Quero escribir con tenrura esta noite, a tenrura é invaluable cando nos 16
visita aínda que quede breve tempo, permite inventar algunha oración
de amor que logo esquecemos para poder concibir outras, cando a

distancia lesiona da pouco a esperanza, si , escribirche, agora que
esta dormita entre as miñas mans con só evocarche, que non se escape
antes que poida escribir un - necesítoche- contundente, no sitio exacto
desta carta, xunto a min, un arpegio na guitarra soña roubar a túa
atención, e un verso no meu caderno ha enmudecido ata non verche,

esta espido o meu insomnio, é verán cando as follas dos salgueiros

rebuldan co verde.
Non es azar, nada de ti é ficticio, hai un Deus que di que che coñece...
cada que ten ocasión, cóntame, ou me inventa extractos da túa vida,
para que non me desvíe do camiño que leva a ti, falemos da miña vida,

pero sen nostalxias, logo cóntame onde estabas cando a lúa parecía

namorada da tristeza, cando sabendo que existías sospeitaba que
sería difícil acharche, o sol está alén, máis aló do océano, chove un
pouco fóra, nun fraccionamiento de casas idénticas ata nas

pingueiras, é momento de continuar a túa carta e contarche que che
estraño que me gustaría unha casa o máis parecido a un fogar, quizais
algún día coñezas os meus cabelos despeiteados á hora de
levantarme, esa teima de bañarme con auga fría ata no inverno, as

miñas desvelos lendo libros ata altas horas da noite, os meus cadros
sen terminar, as miñas cancións inconclusas, todos eses esbozos que
sustentan os meus ideais, os ruídos raros que saco da guitarra

eléctrica.
Si, a noite acariña o pasto húmido, ese fogar parece un pouco afastado

pero factible, o teu bico parece cifrado pero posible, nunca
improbable, pasan as noites polas nosas bocas intactas, as nosas
caricias imaxinadas, quero que sigas lendo esta carta, non hai punto
de regreso, debes saber que tamén che necesito, que non quero fuxir
cara adiante, nin cara atrás, é final de febreiro, quizais é momento de

celebrar o aire acuoso que nos evoca un reencontro, algo que parece
un reencontro sen coñecernos antes, contemplando as paisaxes en
que non estabas, doume conta de canta falta fixéchesme, e sitúome
baixo o sol de todos aqueles días que non sabía escribir cartas de

amor, de todas esas veces que era incapaz de enviar cartas de amor.

Ámoche