Page 168 - JULIO

Pasou outro día e volve a miña pluma a escribir estas cartas que en 15
verdade que son ridículas, pero así é o amor.

E que máis dá o meu amor, somos un par de ridículos que non se
cansan de expresar amor.

Pensa en min, mira a noite e sentirasme alí ao teu lado.

Ámoche tanto…

O teu amor que moito che estraña... e ámache.

Seremos

A vida deixou de ser un soño cando coincidimos, ti mirada foi un
acerto, por sempre ti, elixo vivir sobre o teu nome, fago do teu nome o
meu universo de tres sílabas, cando escribo o teu nome sinto o
rozamento do teu tacto que inventaches para min, para cando chegue

a estrañarche tanto... en noites como esta que teño a inevitable
tentación de escribirche cartas, ...e chegar onde esteas para que
tampouco me estrañes, para que non me transformes en espiña

cravada no teu costado.
Soño o instante exacto, o noso, o dual, o unánime, a caricia disposta,

inconfundible, creo en ti, non deteño os meus dedos ao escribir un -
ámoche-, que- pervive e esixe o seu lugar na folla que estaba en
branco, estou seguro de estar vivo pola mañá, cando se abre o mundo
sobre o teu bico, e todo este silencio danza como imaxe móbil da túa
ausencia, entón noméoche, aínda que desbastes, musa afastada, algo

de ti nunca está ausente, logo noméoche e xa non desbastes.

Boca arriba, baixo a noite, misterio de estrelas e ti, é hora de escribir
que non che vaias do meu lado, decidir que debo pedirche que nunca
o fagas, debería fumarme algún cigarro e tomar unha tequila antes de

continuar escribíndoche, como nas películas de escritores e poetas,
pero sairíanme frases máis literarias que sinceras, ademais eu non
fumo, tomo moi pouco e sufro moito dun desasosego que me invade
cando compartimos esta ausencia que non ten nada de

cinematográfico, -queda sempre ao meu lado-, escríbocho aínda que
non teña banda sonora de fondo, que permanezas pídoche, canto a
canción que dixeches faiche lembrarme , e hai na miña voz matices

novos.