Page 313 - JULIO

Non se se é verán ou inverno, ti cheas de calidez todos os meus espazos e
6
non sei vivir sen ti. Non lle temo á néboa, non lle temo aos meses que pasan

polo meu calendario, porque en cada número e mes ti nome está gravado…

Como nos fai o amor…!

Ponnos máis tolerantes, ponnos máis melancólicos, pero á vez moito máis
alegres.

O corazón latexa de présa e sorrimos sen que ninguén nos vexa cando lemos
as nosas cartas tan amorosas.

Quizais, só quizais, para os demais aquilo que escribo non ten sentido, pero

para nós o é todo. Amámonos, verdade?

Dentro duns instantes estas palabras chegarán a ti, acudo ao chamado dos
teus ollos que tamén me estrañan.

Recoñezo o teu amor de lonxe, chegou dun futuro prometido como terra

sacra para dúas, agora que podes lerme e xa non es un destinatario inexacto
das miñas cartas, quero contaxiarche a certeza, esta certeza inexplicable
de saber que non faltan anos para coñecerche e atoparche.

Sempre estivo en min esa certeza de atoparche, sempre foi profunda como

a túa mirada, así de clara, só unha vez faltoume e por eses días chegaches,
e cambiaches a miña vida para sempre.

Esta carta está a ser enviada para non aspirar a túa ausencia, xa non quero

camiños que non me leven a ti. Soa a vida pola xanela, soa unha canción nas
árbores, é o gorrión que fai unha sinfonía con só sete notas… quizais non
coñeces os gorriones, quizais si, pero non coñeces como cantan deste lado do

atlántico.

Tampouco sabes que cada vez que volves, aínda que sexa en pensamento,
ese é un instante máxico. Tamén me sucede cando pronuncio o teu nome cada

vez que termino de escribir as túas cartas.

(Ti fasme amarche cada día máis) Sempre teu… sempre miña… sempre
noso.

Desde o meu recuncho para ti...

Para a miña vida enteira