Page 317 - JULIO

O amor que che entrego é un amor que se dá libre como o vento, non ten
10
necesidade de permisos especiais, só se dá e sente como algo lindo e

bendicido.

Confésoche que moitas veces me pregunto se as letras que che envío
puidesen resultar aburridas, porque parece que sempre son poucas e
repetitivas. Pero o amor, seica non é así?

Para min sempre é lindo e grato ler ou escoitar as palabras que saen dos

nosos beizos e corazóns. «Ámoche», «estráñoche…» Esas palabras xamais
cansan, porque son nosas.

Este amor que temos soubémolo coidar a través do tempo, e non deixarei

que se vaia, non me cansarei de escribirche estas palabras…

Son as nosas cartas, os nosos sentimentos, e iso xamais podería cansar.

Ámoche o meu amor, a pesar da distancia que hai entre os dous, ti atópasche

aquí mesmo, xunto a min, entre todas as miñas cousas, nas miñas roupas, nos
meus libros, e en todo canto hai no meu cuarto.

Sempre estou a pensar en ti…

Velar os teus soños.

Quero durmir contigo sen a urxencia do desexo, velar o teu soño e dicirche
o moito que che cielo sen que me ouzas, acariñarche enteira sen nin sequera
rozarche, levarche aos paraísos da miña imaxinación onde habitas sen sabelo.

Saborear a suavidade da túa tenrura e bicar esas mans cansas de tanto
darme vida.

Quero mirar ese corpo, case de veludo, que tantas veces gozo e que outras
veces arroupa os meus ásperos humores e os meus días de tristeza.

Quero arrolarme en ti, nos teus cálidos e solidarios brazos, que nunca negan

a súa caridade a este ferido, tan comprensivos, que ás veces fan dano.

Detereime en ti un momento, aínda que quixese que o aire fose eterno,
quero ter tempo de verdade para mirar sen verche e verche sen mirarche.

Desexo coñecer ese espazo de ti que non coñezo e que é un territorio
prohibido á miña esperanza, non podo entrar nel, e vivir contigo esa
aventura tan inmensa que en soños me fai rir (Que celos dos que che
arrincan ese sorriso!)