Page 85 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 85

wil geven. De verschillende provinciale leidingen van de DSI
(ook vrijwilligers) konden ons enkele uren en heel wat telefoon-
tjes later bevestigen dat de permanentie rond was voor de eerst-
komende week.
We kenden onze taak. We hadden een ramp, er waren slacht-
offers: overlevenden, gewonden en spijtig genoeg ook doden en
vermisten. Maar we hadden vooral honderden familieleden, vrien-
den en kennissen die naast hun telefoon zaten te wachten op
nieuws van hun geliefden die in Zuidoost-Azië op reis waren. We
weten dat als deze geruststellende telefoon niet snel komt, men-
sen zo ongerust worden dat ze alle mogelijke kanalen gebruiken
om duidelijkheid te krijgen. Ze bellen naar vrienden, kennissen
overheidsdiensten,... tot ze een antwoord hebben, wat dat ant-
woord ook is.
In deze situatie is het callcentrum van Buitenlandse Zaken
meestal de eerste en meest logische stap. Iedereen die op vakan-
tie was in een van de landen waar de tsunami had toegeslagen,
die geen teken van leven gaf of niet bereikbaar was voor familie
of vrienden, werd een potentieel slachtoffer.
We wisten dat het moeilijk zou worden. De getroffen landen
waren uitzonderlijk populair bij rugzaktoeristen, dikwijls jonge
mensen die een aantal weken, sommigen zelfs maanden, door
die streek trokken. Vaak avontuurlijk aangelegde jongeren die in
het beste geval alleen maar met hun ouders hadden afgespro-
ken dat ze eens in de week een telefoontje zouden plegen of een
mailtje zouden sturen als ze ergens een internetcafé zouden te-
genkomen. De telefoonverbindingen in sommige van deze re-
gio’s is in gewone omstandigheden al niet vanzelfsprekend, laat
staan bij een ramp van die omvang.
Bijkomend probleem was bovendien het reisschema van de
trekkers. Dat lag vaak alleen maar in grote lijnen vast; van dit
naar dat land, voor die datum daar ergens zijn... Een geluk bij
een ongeluk was wel dat het net kerstdag was geweest. Vrij tradi-

85