Page 86 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 86

tioneel hadden heel wat reizigers op die dag toch geprobeerd om
een kort telefoontje naar de thuisbasis te doen. Daardoor had-
den sommigen wel een beter idee waar hun familielid verbleef.
Maar zelfs dan... Als je als ouder weet dat je kind honderden
kilometers van het rampgebied verblijft, dan beeld je je toch in
dat hij die ene dag zijn plannen heeft veranderd en misschien
toch naar de kust is vertrokken.
Niemand kon vermoeden dat we uiteindelijk meer dan twin-
tigduizend oproepen zouden verwerken. We hadden gerekend
op een paar honderd vermiste Belgen, maar ons lijstje liep snel
op tot 3200 landgenoten van wie er blijkbaar geen nieuws was.
Wij wisten wel dat daar heel wat ‘valse’ alarmen zouden bij zitten
van families die even geen nieuws van reizigers hoorden, maar
het aantal overviel ons. We waren begonnen als een ondersteu-
nende dienst, maar de zaak liep uit, ver uit.
Buitenlandse Zaken organiseerde dagelijks een crisisvergade-
ring met alle betrokken diensten. Hierop werd telkens de laatst
verkregen informatie over het rampgebied gegeven. We overlie-
pen de stand van zaken rond de hulpverlening ter plaatse en de-
ze die vanuit België werd georganiseerd. Daarnaast werd ook de
werking van het callcentrum besproken. En zeker het onrust-
wekkende aantal ‘vermisten’ werd angstvallig opgevolgd. Ook
het DVI nam deel aan deze crisisvergaderingen. Gezien het zeer
hoge aantal vermisten had het team ook een aantal mensen af-
gevaardigd in het callcentrum van Buitenlandse Zaken om beter
zicht te krijgen op de situatie. Al na één dag werkten we daar
samen als goed geoliede radertjes in een netwerk. Er was voort-
durend overleg tussen Buitenlandse Zaken, het DVI en ons.

Op 30 december zou het eerste vliegtuig met gerepatrieerde Bel-
gen aankomen. Het was een vlucht die Thomas Cook had inge-
legd. Zij had vooral in het Thaise kustgebied erg veel klanten.
We maakten de nodige afspraken. Wij zouden als DSI mee in-

86