Page 88 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 88

plaats van alle dertien. Voor ons klonk dat als een mooi compro-
mis, maar voor hen was dat een slag in hun gezicht. Die mensen
zaten al uren te wachten en bovendien was er nog een van hun
familieleden vermist. Ik had me niet gerealiseerd dat er op zulk
moment eigenlijk weinig ruimte is voor eender welk compro-
mis. Ik had moeten inzien dat alleen overleg en communicatie
met die mensen een oplossing had kunnen bieden. Ik had hun
het reële probleem van de veiligheid moeten voorleggen en hun
de ruimte moeten geven om een oplossing te zoeken. Dit zijn
lessen die je nooit vergeet.
Een tweede factor was de registratie van de passagiers bij hun
aankomst in de opvangruimte. Omdat er nog zoveel mensen
vermist waren, moesten we proberen om iedereen die aankwam
te registreren om alvast die mensen te kunnen schrappen van de
voor ons o zo belangrijke vermistenlijsten. Er was wel een passa-
gierslijst, maar we wisten uit voorgaande interventies dat deze
niet altijd betrouwbaar is. Iedereen die gearriveerd was, moest
dus zijn naam en een aantal identificatiegegevens meedelen. Maar
heel wat mensen hadden hier geen oren naar; ze hadden maar
één doel: hun bagage van de band plukken en zo snel mogelijk
vertrekken. Ze reageerden geagiteerd tot vrij agressief. Op dat
moment moeten onze hulpverleners rustig blijven en continu
uitleggen hoe belangrijk het is dat we de gegevens hebben van
alle ongedeerde slachtoffers.

De tsunami-hulpverlening was opnieuw een situatie waaruit we
hebben kunnen leren. Omdat passagierslijsten niet altijd be-
trouwbaar zijn zou je in het geval van zulke grote rampen mis-
schien toch moeten proberen om een aantal DSI-hulpverleners te
laten meereizen met het terugkerende vliegtuig. Tijdens de vlucht
zouden dan alle gegevens kunnen worden verzameld en zou al
kunnen worden gestart met een psychosociale ondersteuning. Het
is een afweging die echter ook afhankelijk is van praktische moge-

88