Page 87 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 87

staan voor de opvang van de familieleden op de luchthaven en
van de gerepatrieerden bij hun aankomst op Zaventem. We heb-
ben als Rode Kruis, voor noodsituaties, een overeenkomst met
Brussels Airport. Het duurde dan ook niet lang voor we met alle
betrokken diensten en instanties zoals Buitenlandse Zaken, de
federale politie van de luchthaven, de mensen van Thomas Cook
en het personeel van de luchthaven, een scenario hadden uitge-
werkt waarbij we de maximale garantie konden bieden voor een
goede opvang. De afspraken waren duidelijk. Wij zouden als DSI
de leiding hebben in de opvangruimte. Ook het DVI en de Cel
Vermiste Personen waren daar aanwezig met een tiental mensen
om aan familieleden bijkomende informatie over potentieel
vermiste slachtoffers te vragen. Zelf waren we, samen met onze
Franstalige collega’s van SISU, met dertig hulpverleners aanwezig.

Lessen die je nooit vergeet
Een van de grote uitdagingen waarmee wij in de opvang van
slachtoffers en hun verwanten te maken krijgen, is het feit dat je
hun reacties nooit echt kunt inschatten. Het zijn ‘vreemden’ met
wie je wordt geconfronteerd en in een heel kort tijdsbestek moet
je hun behoeften proberen in te schatten.
Met een aantal vragen zijn we nu wel vertrouwd en we pro-
beren er rekening mee te houden, maar dat lukt organisatorisch
niet altijd. Zo hadden we bijvoorbeeld aan de familieleden van
de gewonde passagiers de kans gegeven om eventjes hun familie-
lid te zien, vooraleer zij met een ziekenwagen naar het door hen
gekozen ziekenhuis zouden worden overgebracht. De federale
politie had ons gevraagd om uit veiligheidsredenen slechts twee
familieleden per gewonde toe te laten. Een familie van een ge-
wond slachtoffer, bestond echter uit dertien mensen. Ik heb op
dat moment de kracht van hun emoties totaal verkeerd inge-
schat en liet het organisatorische voorgaan. We hadden voorge-
steld om in hun situatie uitzonderlijk zes mensen toe te laten in

87