Page 89 - Als doden een gezicht krijgen_Het DVI Team

DVI 16-10-2007 09:41 Pagina 89

lijkheden en de bereidheid om daarin te investeren. Soms worden
deze zorgen immers gereduceerd tot een zaak van centen.

Wanneer ik nu terugdenk aan die nacht op de luchthaven, dan
zijn er nog altijd heel wat beelden en emoties die opnieuw naar
boven komen. Het impressionante beeld van mensen die elkaar
terugzien na zoveel bange momenten te hebben doorstaan; het
verdriet voor de mensen die nog niet zijn teruggevonden; de be-
zorgdheid voor de gewonden die de familie maar eventjes mocht
zien voor ze naar de ziekenhuizen werden overgebracht. Maar
ook de trots rond het werk van onze vrijwilligers, die zoveel zorg
besteedden aan de familieleden, verwanten en slachtoffers waar-
door ook de organisatie in de opvangruimte quasi feilloos ver-
liep. Ik denk echter ook aan de ongelofelijke en unieke samen-
werking tussen alle aanwezige diensten en de les die ik daar heb
geleerd: ondanks alle ervaring uit andere rampsituaties kun je
toch nog altijd de gevoelens van slachtoffers en hun familieleden
fout inschatten.

Er volgden nog drie repatriëringsvluchten. Ook hierbij werd de
DSI ingeschakeld. De opvang gebeurde niet meer op de lucht-
haven van Zaventem maar op de militaire luchthaven van Mels-
broek.
Ondertussen bleven de telefoontjes in het callcentrum van
Buitenlandse Zaken binnenkomen. De stapel fiches met namen
van mogelijke Belgische slachtoffers groeide uur na uur. Geluk-
kig was ook een aantal systemen op gang gekomen waardoor
namen van vermisten konden worden geschrapt. Buitenlandse
Zaken had, soms zelfs meerdere keren per dag, contact met zijn
consulaten en/of ambassades in de getroffen regio’s. Lijsten en
gegevens van landgenoten werden vergeleken en vermisten ge-
schrapt. Touroperators volgden eenzelfde werkmethode voor wat
hun klanten betrof. Gsm-operatoren deden op verzoek van Bui-

89