Page 19 - Index_Neat

Εσύ θα εξαφανιστείς μητέρα, αλλά θα είναι τα εσώρουχά σου, λίγο σκονισμένα, μέσα στα

συρτάρια. Και στο πρώτο συρτάρι, το σημειωματάριο με τα τηλέφωνα, πορτοκαλί φάκελλοι kodak
με φωτογραφίες, ένα άλμπουμ παλιό με ασπρόμαυρες φωτογραφίες και ρυζόχαρτο από πάνω σε

κάθε σελίδα. Η χτένα σου, καθρεφτάκι, τσιμπιδάκι των φρυδιών, γυαλιά ηλίου, μαντηλάκια με

δαντέλα, ένα χρωματιστό φουλάρι, αναμνηστικό ξύλινο κουτί με επετειακά νομίσματα, το
πορτοφόλι σου: μπορντώ, ασορτί με την τσάντα σου. Η ντουλάπα. Το μπάνιο. Πάνω στο κομοδίνο,

οινόπνευμα, κολώνια, αντισηπτικά, λευκοπλάστ, γάζες, παυσίπονα. Ο καθρέφτης με την εταζέρα
απέναντι. Ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ. Ένα ράντζο εκστρατείας. Η μπαλκονόπορτα. Φαίνεται η

μανόλια. Είναι χειμώνας και δεν έχει λουλούδια. Απέναντι απ' το κρεβάτι, το καλοριφέρ και η
κρεμάστρα των ρούχων από πάνω. Καδράκια στους τοίχους. Μια εικόνα κοντά σου. Βράδιασε.

Κάνει κρύο. Έξω η ζωή συνεχίζεται, μια ανάσα ακόμα, μη σταματάς τώρα. Θα γίνεις μια ιστορία

που θα διηγούμαι, μια ανεξήγητη ασχήμια στη ζωή μου ο θάνατός σου, δε θα μ' αφήσεις να
ξεχάσω, αλλά το περίεργο είναι πως δε θα θέλω να ξεχάσω. Θα ζω με το φόβο μήπως ξεχάσω. Και

θα αλλάξεις έστω και νεκρή, καθώς κι εγω θ' αλλάξω. Και κάποτε θα ξεχάσουμε η μια την άλλη και
τότε γιατί όλο αυτό που περνάμε; Η αναπνοή σου σταμάτησε κάπου στα μισά της προσπάθειας.

Σαν κάποιος να έβαλε το χέρι του μπροστά στο στόμα χωρίς να σου προκαλέσει αγωνία, αλλά
κατάλαβες ότι έπρεπε να σταματήσεις κάπου εδώ. Σου ζήτησα μητέρα, σου ζήτησα, θυμάσαι; “Να

έρθεις να μου πεις...Τι μορφή έχεις;” Το βράδυ το κερί δίπλα στο κρεβάτι σου ήταν αναμμένο. Θα

μπω στο δωμάτιο μητέρα και θα το κοιτάξω για ώρα. Κάνει μερικές κινήσεις η φλόγα με τον αέρα,
γύρω απ' το κίτρινο φως θα έχει ένα γαλάζιο, μετά η φλόγα ανέβηκε πάνω απ' το φυτίλι, πορτοκαλί,

άσπρο, γαλάζιο, το φυτίλι έσβησε κι η φλόγα έμεινε να αιωρείται για λίγο πάνω, έξω απ' το φυτίλι,

μόνη σαν από αόρατη κλωστή, πριν εξαφανιστεί -σαν χαμόγελο. Είσαι καλά μητέρα. Σε χαιρετώ.

18