Page 21 - Index_Neat

αλλά αυτή είχε πεθάνει από καιρό.

Τις στιγμές που η εικόνα ενός ευτυχισμένου σπιτικού την έπνιγε με την αποκρουστική της
επαναληπτικότητα και της έκανε το μέλλον πνιγηρό και ζοφερό, αισθανόταν για λίγο ήρεμη που

δεν το ‘χε τολμήσει μέχρι τότε και αναρωτιόταν μήπως έπρεπε να είχε γεννηθεί άνδρας ή λεσβία:

και στις δύο περιπτώσεις, οι κοινωνικές επιταγές θα πήγαιναν πιό άνετα περίπατο. Κι όλο της άρεσε
να παίζει και τη γκόμενα, και πάντα βρίσκονταν δυό-τρεις που την απασχολούσαν ανάμεσα σε

επαγγελματικά σχέδια και τρεξίματα τις σκέψεις και τον ελεύθερο χρόνο της. Εκείνο ακριβώς τον
καιρό, είχε αρχίσει να επιδεικνύει και ευσυγκινησία, λες κι αυτό θα την καθιστούσε έγκυο πιο

γρήγορα. Μια φορά που είχε καθυστέρηση, τρόμαξε τόσο πολύ, που στη μυστική της συμφωνία με
το Θεό άρχισε να περιλαμβάνει και μετάνοιες, γιατί της φάνηκε ότι το θράσος της ξεπέρασε τα

όρια. Περίμενε να χαρεί στο ενδεχόμενο της εγκυμοσύνης, κι αυτή τρόμαξε και δυσαρεστήθηκε

στη σκέψη της ενδεχόμενης αλλαγής της κοινωνικής της ζωής συνεπεία του καινούργιου της
κοινωνικού ρόλου, αλλά και των αλλαγών επάνω της. Αυτή η εικόνα ελευθερίας και συνεχούς

νεότητας, που ήδη της προκαλούσε ανησυχία η διάρκειά της, θα εξέλιπε με μια κοιλιά μέχρι εκεί,
κατάσταση την οποία κάποιος προκάλεσε και με τον οποίο, προσωρινά τουλάχιστον, θα συνδεόταν.

Εννιά μήνες ασχήμιας, κι ας της έλεγαν οι φίλες της το αντίθετο -δεν κοιτάζατε τα μούτρα σας όταν
ήσασταν έγκυες, της ερχόταν να τους πει, αλλά και πότε υπήρξατε ωραίες για να σας απασχολεί,

και σιγά την ερωτική ζωή που χάσατε...Εννιά μήνες! Και μόνο που το σκεφτόταν της ερχόταν να

ουρλιάξει, χώρια το γεγονός ότι μετά θα ήθελε του κόσμου την κούραση για να ξαναφέρει το σώμα
της εκεί που ήταν τώρα, και θα είχε και την ευθύνη ενός ανθρώπου...!

Σε μια από τις στιγμές εσωστρέφειας, διάβαζε με σοβαρότητα το ωροσκόπιο της εβδομάδας, που

έλεγε ότι «θα αποφάσιζε για μια ερωτική σχέση οριστικά». Αμέσως της ήρθε στο νου ο εραστής της
που φάνταζε απόμακρος τώρα, και χάρηκε γι’ αυτό. Αποφάσισε λοιπόν να τον σουτάρει. Μετά το

τελευταίο του μήνυμα, είχε πεισθεί ότι υπέφερε παρά την απόσταση και τη μικρή κρίση που
πέρασαν δύο μήνες πριν. Εκείνος της ξεκαθάρισε ότι η κρίση ψυχρότητας, οφειλόταν από τη μεριά

του, ακριβώς στην απόσταση και στον πόνο του που δεν την έβλεπε πιά. Χώρια που θα ενέσκυπτε
και η σύζυγός του με τα τέκνα σύντομα, και του φαινόταν κόλαση. Η μανούλα μου δεν ήταν απ’

αυτούς που συγχωρούν τις κρίσεις ανασφάλειας που οδηγούν σε ψυχρή συμπεριφορά, έστω κι αν

ακολουθούν εκδηλώσεις αγάπης, δώρα και υποσχέσεις φλογερότερες από πριν. Όλα τα εκλάμβανε
ως πιθανότητες εγκατάλειψης, και φρόντιζε να οχυρωθεί πίσω από καινούργιες απιστίες (η κρυφή

της εκδίκηση) και πρόκληση πόνου (η φανερή της εκδίκηση). Έτσι ξεκίνησε και μαζί του, σε μια
κρίση αγανάκτησης που της προκάλεσε ο πατέρας μου, όταν θεώρησε ότι η σχέση τους περνούσε

κρίση. Κι όπως με σαρδόνειο χαμόγελο έλεγε η ίδια «όλοι θέλουν να φύγουν από κοντά μου. Όταν
επιτέλους συνειδητοποιούν πόσο ωραία είναι η ζωή μαζί μου, τους έχω εγώ πλέον βαρεθεί».

20