Page 36 - ประวัติศาสตร์จานเดียวพม่า

ประวัติศาสตร์จานเดียว

คือ พ่อลาวแก่นท้าว ซึ่งคงจะติดแม่พอสมควร อาจเพราะพ่อนั้นรบทัพจับ
ศึกไม่เว้นวาย และเมื่อไปได้เม้ยมะนิกมาอีกคนหนึ่งยิ่งทำาให้แม่ยิ่งหมดความ
สำาคัญลงไปอีก พระราชบุตรจึงได้แต่เจ็บแทนพระราชมารดาอยู่เงียบๆ

จนเมื่อครั้งหนึ่งพระราชบุตรต้องเข้าเฝ้าพระเจ้าราชาธิราชที่ท้อง
พระโรงโดยมีพระนางปิยราชเทวีขนาบข้าง เมื่อต้องกราบถวายบังคมก็นึกถึง
ความเจ็บแค้นของแม่ขึ้นมา ก็นึกว่านี่เราต้องกราบนางเบอร์สองคนนี้ด้วย

ล่ะหรือ ถ้าไม่มีนิ้วเราก็คงไม่ต้องกราบมันให้เสียมือ พระราชบุตรจึงกัดนิ้ว
มือเสียหมดสิ้น พระเจ้าราชาธิราชเห็นดังนั้นก็ขัดเคืองพระราชหฤทัยเป็น
อันมาก “บุตรเรามากัดนิ้วตนเองเสียดังนี้เพื่อประสงค์สิ่งใด ชะรอยมันคิดว่า
จะไม่ไหว้กูแล้วจึงทำาองอาจดังนี้ เมื่อเป็นลูกจะมิไหว้พ่อฉะนี้จะเลี้ยงไว้มิได้”
ก็ยิ่งไปกันใหญ่ โกรธแม่แล้วก็ยังโกรธลูกต่อ ฝ่ายลูกไม่ชอบหน้าแม่เลี้ยงก็

พาลทำาให้พ่อโกรธเข้าอีก พระเจ้าราชาธิราชจึงสั่งให้เอาพ่อลาวแก่นท้าวไป
ประหารเสีย
ก่อนจะถูกประหาร พ่อลาวแก่นท้าวขอไปไหว้พระธาตุมุเตาก่อน

ตาย และได้อธิษฐานว่า พระราชบิดาประหารเราทั้งที่หาความผิดมิได้นี้
ด้วยอานิสงส์ที่ได้ถวายมหามาลาเป็นพุทธบูชานี้ ขอให้ได้ไปเกิดเป็นพระ
ราชบุตรพระเจ้ากรุงอังวะ และขอให้ได้ทำาศึกกับพระเจ้ากรุงหงสาวดีนี้ด้วย
เถิด ราชมัลที่คุมตัวพ่อลาวแก่นท้าวไปนั้นก็นำาความทั้งหมดขึ้นกราบบังคม
ทูลพระเจ้าราชาธิราช พระองค์จึงเสด็จไปยังพระธาตุมุเตาเพื่ออธิษฐานบ้าง

พระองค์ถอดมหามาลาถวายเป็นพุทธบูชาและอธิษฐานว่า ด้วย
บุตรคิดประทุษร้ายจองเวรข้าพเจ้านั้น ขอให้บุญญาบารมีช่วยดลให้มันพ่าย
แพ้ อย่าสู้ข้าพเจ้าผู้เป็นบิดาได้เลย

เมื่อพระเจ้ามังฆ้องได้พระราชบุตร มังรายกยอชวา ชาวมอญจึงเชื่อ
กันว่านี่คือพ่อลาวแก่นท้าวกลับชาติมาเกิด และก็ได้รบกับพระเจ้าราชาธิราช
ตามที่ได้อธิษฐานเอาไว้นั่นเอง

๒๘