Page 161 - พท21001
P. 161
152
การอานวรรณคดีเพื่อพิจารณาคุณคาดานวรรณศิลป
วรรณศิลป มีความหมายตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542 วา ศิลปะ
ในการแตงหนังสือ ศิลปะทางวรรณกรรม วรรณกรรมที่ถึงขั้นวรรณคดี หนังสือที่ไดรับการยกยองวา แตงดี
จากความหมายนี้ การพิจารณาคุณคาดานวรรณศิลปตองศึกษาตั้งแตการเลือกชนิด
คําประพันธใหเหมาะสมกับประเภทงานเขียน ถูกตองตรงความหมาย เหมาะกับบุคคลหรือตัวละคร
ในเรื่องและรสวรรณคดี การรูจักตกแตงถอยคําใหไพเราะสละสลวยอันเปนลักษณะเฉพาะภาษากวี
และทําใหผูอานเกิดความสะเทือนอารมณ
ภาษากวีเพื่อสรางความงดงามไพเราะแกบทรอยแกวรอยกรองนั้น มีหลักสําคัญที่เกี่ยวของกัน
3 ดาน ดังนี้
1. การสรรคํา
2. การเรียบเรียงคํา
3. การใชโวหาร
การสรรคํา คือ การเลือกใชคําใหสื่อความคิด ความเขาใจ ความรูสึกและอารมณไดอยาง
งดงามโดยคํานึงถึงความงามดานเสียง โวหาร และรูปแบบคําประพันธ การสรรคําทําได ดังนี้
การเลือกคําใหเหมาะแกเนื้อเรื่องและฐานะของบุคคลในเรื่อง
การใชคําใหถูกตองตรงตามความหมาย
การเลือกใชคําพองเสียง คําซ้ํา
การเลือกใชคําโดยคํานึงถึงเสียงสัมผัส
การเลือกใชคําเลียนเสียงธรรมชาติ
การเลือกใชคําไวพจนไดถูกตองตรงตามความหมาย
การเรียบเรียงคํา คือ การจัดวางคําที่เลือกสรรแลวใหมาเรียบเรียงกันอยางตอเนื่องตามจังหวะ
ตามโครงสรางภาษาหรือตามฉันทลักษณ ซึ่งมีหลายวิธี เชน
จัดลําดับความคิดหรือถอยคําจากสิ่งสําคัญจากนอยไปหามาก จนถึงสิ่งสําคัญสูงสุด
จัดลําดับความคิดหรือถอยคําจากสิ่งสําคัญนอยไปหามาก แตกลับหักมุมความคิดผูอาน เมื่อถึงจุดสุด
จัดลําดับคําใหเปนคําถามแตไมตองการคําตอบหรือมีคําตอบอยูในตัวคําถามแลว
เรียงถอยคํา เพื่อใหผูอานแปลความหมายไปในทางตรงขามเพื่อเจตนาเยาะเยย ถากถาง
เรียงคําวลี ประโยคที่มีความสําคัญเทา ๆ กัน เคียงขนานกันไป
การใชโวหาร คือ การใชถอยคําเพื่อใหผูอานเกิดจินตภาพ เรียกวา “ภาพพจน” ซึ่งมีหลายวิธี
ที่ควรรูจัก ไดแก
อุปมา คือ การเปรียบเทียบสิ่งหนึ่งวาเหมือนกับสิ่งหนึ่งโดยมีคําเปรียบปรากฏอยู
ดวยคําเปรียบเทียบเหลานี้ไดแก เหมือน ดุจ เลห เฉก ดัง กล เพียง ราว ปูน
อุปลักษณ คือ การเนนความหมายวา สิ่งหนึ่งเหมือนกับสิ่งหนึ่งมากจนเหมือนกับ
เปนสิ่งเดียวกันโดยใชคําวา เปน กับ คือ เชน “แมเปนโสมสองหลา” “สุจริตคือเกราะบังศาสตรพอง”