Page 72 - บทเรียนการสื่อสาร
P. 72
เรื่องที่ 3 “หมอจะเป็นคนแรกที่รู้ ถ้าหนูจะฟ้ องโรงพยาบาล”
ผมก าลังพาเรสิเด้นต์ (resident = หมอที่ก าลังเรียนเป็นหมอเฉพาะทาง) ราวนด์ (round
่
่
= ดูแลผู้ปวย) ที่วอร์ด (ward = หอผู้ปวย) ซึ่งเป็นกิจกรรมประจ าวันของครูแพทย์ เรสิเด้นต์พา
่
เรามาดูผู้ปวยรายสุดท้ายก่อนที่จะแยกย้ายกันไปรับประทานอาหารกลางวัน ตอนนั้นเป็นเวลา
ประมาณเที่ยงครึ่ง ในใจของผมคิดว่าจะใช้เวลาไม่นานนัก พวกเราก็รู้สึกหิวแทบแย่แล้ว แต่
เหตุการณ์ก็ไม่เป็นไปตามคาด
่
ั
เรซิเด้นท์พรีเซ้นต์ (present = เสนอ) ประวัติของผู้ปวยเด็กคนหนึ่งให้ผมฟงในรูปแบบ
มาตรฐานและเรียบง่าย แต่เรื่องราวกลับกระแทกใจของผมอย่างรุนแรง
“น้องอายุขวบนึง ผ่าตัดหัวใจแล้วเกิดคาดิแอ็กอาเรสต์ (cardiac arrest = หัวใจหยุด
ั๊
เต้น) ซีพีอาร์ (CPR = cardiopulmonary resuscitation = การกู้ชีวิต, การปมหัวใจ) ขึ้นมา
เกิดเบรนไฮปอกเซีย (brain hypoxia = สมองขาดออกซิเจน) ไประยะหนึ่ง เด็กแอ็ดมิต (admit
= รับไว้รักษาในโรงพยาบาล) มาหลายเดือนแล้ว”
ั
หลังฟงเรื่องราวที่เรซิเด้นต์พรีเซ้นต์ ผมมีความรู้สึกเป็นห่วงคุณพ่อคุณแม่ของเด็ก
มากกว่าตัวเด็กเสียอีก ข่าวร้ายที่เกิดขึ้นเมื่อสองเดือนที่แล้ว ตลอดจนความเครียดที่เกิดจาก
ผลกระทบที่ตามมา คงท าให้สมาชิกในครอบครัวนี้เกิดโครนิกสเตรส (chronic stress =
ความเครียดเรื้อรัง) เป็นแน่
่
่
ผมไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปในห้องของผู้ปวยรายนี้ และภาพที่เห็นก็คือ ภาพของผู้ปวยเด็ก
้
้
นอนปอแปอยู่บนเตียง มีสายน ้าเกลือ มีสายยางส าหรับฟี้ดอาหาร (feed = ให้อาหาร) ข้างๆ
เตียงมีผู้หญิงสาววัยเกือบสามสิบยืนเตียงข้างอยู่ ด้วยใบหน้าที่ดูเฉยชาและเหม่อลอย ดูไร้
ความสุขและมีความตึงเครียดไม่น้อย
“สวัสดีครับคุณแม่ หมอชื่อหมอ... เดือนนี้ทําหน้าที่เป็นเจ้าของไข้ของลูกคุณแม่ครับ เมื่อ
ั
กี้คุณหมอ (เรซิเด้นต์) ได้เล่าประวัติของน้องให้หมอฟง (ทักทาย) (แล้วเงียบไปชั่วครู่)... คุณแม่
เป็นไงบ้างครับ คงเหนื่อยมากซิครับ (รับความรู้สึก)”
ไม่เคยนึกเลยว่าวลีสั้นๆ ที่ว่า “คุณแม่คงเหนื่อยมากซิ” จะท าให้คุณแม่คนนี้ถึงกับต้อง
เสียน ้าตาและปล่อยโฮทันที ท่ามกลางความมึนงงของพวกเราในฐานะทีมแพทย์ผู้รักษา
้
่
ผมสัมผัสมือคุณแม่เบาๆ และเชื้อเชิญให้นั่งลงบนเตียงเฝาไข้ที่อยู่ข้างๆ เตียงของผู้ปวย
พร้อมกับเริ่มบทสนทนาทันที
“ดูคุณแม่จะมีเรื่องไม่สบายใจ มีอะไรที่จะให้หมอช่วยเหลือบ้างไหมครับ (เปิดประเด็น
ด้วยการรับรู้ความรู้สึกของคุณแม่)”
“ขอบคุณคุณหมอมากค่ะที่ให้ความสําคัญกับตัวหนู... (แล้วร้องไห้)”
บทสนทนาในวันนั้นรวมทั้งข้อมูลที่เราค่อยๆ น ามาปะติปะต่อได้สร้างความกระจ่าง
ให้กับทีมรักษาพยาบาล ดูแล้วเหมือนกับการดูละครฉากแล้วฉากเล่า ม่านของละครแต่ละฉาก
ได้ค่อยๆ เปิดออกทีละชั้น จนกระทั่งถึงชั้นซึ่งเป็นที่อยู่ของหัวใจของคุณแม่คนนี้
72
