Page 70 - บทเรียนการสื่อสาร
P. 70

ขวบ ศีรษะไม่มีผมอยู่เลย (ผมเริ่มคาดเดาได้แล้วว่าเขาเป็นโรคในกลุ่มใด) นอนหลับตาอยู่ มีคุณ

                   แม่ยืนอยู่ข้างเตียง ผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมากหน่อยที่เด็กไม่ได้ร้องเมื่อเจอผม ไม่รู้ว่าเพราะเขาหลับ
                   อยู่จึงไม่เห็นเรา หรือแกล้งหลับตาเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเรา  อย่างไรก็ตาม ผมคิดว่าบท
                   สนทนาของผมควรจะเริ่มกับคุณแม่ก่อน เจาะลึกไปถึงค าถามว่า “ท าไม” ที่ยังค้างคาใจของพวก

                   เราทุกคนอยู่ ผมแนะน าตัวและแจ้งบทบาทหน้าที่ของผมในวันนั้น รวมทั้งแนะน ากลุ่มของ

                   นักเรียนแพทย์ด้วย ก่อนจะเริ่มพูดคุยถึงสารทุกข์สุขดิบกัน
                          “ลูกคุณแม่เป็นยังไงบ้างครับ” (เปิดประเด็น)
                          “ก็ดีค่ะ”

                          “ที่คุณแม่ว่า ก็ดี หมายความว่าอย่างไรครับ” (กระตุ้นให้ขยายความ)

                          “ก็สบายขึ้น ไม่ค่อยหงุดหงิดเหมือนแต่ก่อน”
                          “ตอนนี้สบายขึ้นแล้ว แต่ก่อนน้องเขาหงุดหงิด” (ทวนซ ้าด้วยประโยคที่แตกต่าง แต่มี
                   ความหมายเหมือนกัน)

                          “ใช่ค่ะ หงุดหงิดมากเวลาให้คีโม” (chemotherapy = เคมีบ าบัด)

                          “เวลาให้คีโม น้องเขารู้สึกหงุดหงิด คุณแม่ช่วยขยายความคําว่าหงุดหงิดของน้องได้ไหม
                   ครับ” (สรุปความ และกระตุ้นให้ขยายความ)
                          “ทุกครั้งที่ให้คีโม เขาจะปวดแขนขามาก ไม่สบายตัวเลย เบื่ออาหาร ดูเขาหงุดหงิดมาก

                   ช่วงนี้ไม่ได้ให้ เลยสบายขึ้น”

                          “แล้วคุณแม่ได้บอกหมอที่รักษาเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือเปล่าครับ เผื่อหมอจะช่วยเหลือได้”
                   (แกะรอยเพื่อหาข้อมูลเพิ่มเติม)
                          “ไม่ได้บอกค่ะ ไม่กล้าบอก หมอเคยบอกว่า โรคที่น้องเป็นต้องให้คีโมอย่างแรง กลัวว่า

                   ถ้าบอกหมอ หมอจะลดยาลง เดี๋ยวน้องจะไม่หาย เลยให้เขาทนเอา”

                          “คุณแม่กลัวว่าหมอจะลดยาลง ทําให้น้องไม่หาย” (สรุปความ)
                          “ค่ะ แต่ก็สงสารเขามาก เวลาให้คีโม มันทรมานมากจริงๆ ค่ะ น้องเขาจะโกรธหมอมาก
                   ไม่อยากเจอหมอ เพราะหมอทําให้เขาเจ็บ”

                          “หมอทําให้เขาเจ็บ...” (ทวนซ ้า)
                          “ใช่ค่ะ ทุกครั้งที่หมอเข้ามา ไม่เจาะเลือด ก็ให้คีโม เขาเลยไม่อยากพูดกับหมอ บางครั้งก็

                   แกล้งทําเป็นหลับ”
                          “ไม่พอใจที่หมอทําให้เขาเจ็บ เลยไม่อยากพูดคุยด้วย” (สรุปความ)

                          “.........”
                          ผมได้ให้ข้อมูลและแนะน ากับคุณแม่ว่า ควรแจ้งอาการที่น้องเป็นตอนให้คีโม เผื่อหมอ

                   สามารถเปลี่ยนยาที่ท าให้เกิดอาการข้างเคียงไปเป็นยาชนิดอื่นที่มีประสิทธิภาพใกล้เคียงกัน
                   หรืออาจใช้ยาบางชนิดที่อาจจะช่วยลดอาการข้างเคียงของยาคีโม

                          ผมใช้เวลาในการพูดคุยประมาณ 5 นาที กว่าที่บทสนทนาระหว่างผมกับคุณแม่จะจบลง
                                                     ั
                   และประโยคสุดท้ายที่คุณแม่พูดให้เราฟงท าให้เราเข้าใจได้ชัดเจนขึ้นว่า ท าไมเด็กชายคนนี้จึงไม่





                                                                                                    70
   65   66   67   68   69   70   71   72   73   74   75