Page 55 - รวมเล่ม บทที่ 1-252 Ebook
P. 55
31
จะต ้องไม่เผลอไผล ไปดึงเอา โรงพยาบาล" มี"ญาติคน
ความมีตัวตนเข ้ามาร่วมด ้วย ป่ วย""ดูอยู่""เรา"มี"พลังจิต"
แม ้แต่น้อยนิดอย่างเด็ดขาด ฯลฯ สิ่งเหล่านี้จะไปลดทอน
ความสําเร็จในการรักษา
การเข ้าถึงของเราจึงจะบริสุทธิ์ อย่างเห็นได ้ชัด เพราะเป็นการ
100% และจะทําให ้ผล พิสูจน์ว่า เรายังไม่แม่น หรือ
ของความเข ้าถึงฯนั้นบริสุทธิ์ จิตยังไม่เป็นอธิจิต
เต็มที่ไปด ้วย และนําไปเป็น รู้ตัวทั่วพร ้อมตลอดเวลา
ประโยชน์ได ้100%อย่าง หรือการเข ้าถึงอนัตตา
จริงจัง คือความไม่มีตัวตนอยู่จริง
นั้นยังกระท่อนกระแท่น
ยกตัวอย่างเช่นการถ่ายทอด หรือเรียกว่า ยังไม่สมบูรณ์
จิตให ้คนป่ วย เราจะไม่ไปนึก นั่นเอง สิ่งที่อนุญาตให ้มีได ้
ว่าเป็น"การรักษา" แต่เป็นการ คือคิดถึงความมีตัวตนได ้บ ้าง
ถ่ายทอดจิตหรือธรรมะอย่าง ถ ้าหลีกเลี่ยงไม่ได ้
แผ่วเบาไม่มี"ผู้รักษา" หรือ"ผู้ คือให ้กระทําได ้ แต่อย่างแผ่ว
ถูกรักษา"ไม่มี"โรคร ้ายแรง เบาที่สุด และอย่างปราศจาก
หรือโรคไม่ร ้ายแรง" กิเลส เคล็ดลับ หรือการ
กระทั่งในที่สุดการถ่ายทอดจิต กระทําเช่นนี้ ต ้องอาศัยการ
นั้น ก็ไม่ถือเป็นจริงเป็นจัง อบรมบ่มจิต ด ้วยการน้อม
อะไร นํามาพิจารณา โดยละเอียด
อย่างแยบคาย อยู่เนืองๆ หรือ
ทําเช่นนี้ การรักษาจะได ้ผล ทุกขณะจิต ก็จะก่อให ้เกิด
สูงสุดอย่างแน่นอน เพราะอจ. ความต่อเนื่องสันตติ จิตเป็น
ได ้ผ่านประสบการณ์เช่นนี้เป็น อธิจิต มีความรู้ตัวทั่วพร ้อม
หมื่นเป็นแสนครั้ง นับไม่ถ ้วน อย่างมั่นคงและถาวร
ได ้ผลชัดเจนทุกครั้ง... ตลอดเวลา จนตกผลึกเป็น
แต่ถ ้าในห ้วงที่รักษานั้น กําลังธรรม
เราเกิดไปเผลอไผล (experience)กลายเป็นวสี
ไปนึกคิดเอาความมีตัวตนเข ้า แห่งการเข ้าถึง
มาเกี่ยวข ้อง เช่นไปนึกว่าตัว ความว่างที่แท ้จริง.....
เราเป็น"ผู้รักษา" "อยาก"ให ้" หรือธรรมชาติเดิมที่แท ้จริง
คนป่ วย"หายแล ้วนึกถึงความมี อย่างถาวร หรือที่เรียกว่า
ตัวตนอื่นๆ เช่น"เรา"อยู่ใน" นิพพาน ต่อไป
